смеење (ср.)
И — ха, ха, ха, хи, хи, хи, — одам и јас по неа, по смеењето нејзино.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го слушна и блиското и живо брборење на црвеношијката, кое повеќе личеше на смеење отколку на брборење.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И цела вечер да не можеме да запреме со смеење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите се свртеа да видат и одеднаш избувна громко смеење.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се наоѓав во една рибарска колиба, некои жени и мажи ми ја мачкаа раната со смрдливи масла, а едно момче на моја возраст, во рацете држеше два остри заба и ми ги покажуваше со смеење.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ја гледам неа и ме префаќа смеењето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во несреќата имало повеќе место за смеење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми се изменил човекот: и смеењето не му е како што му беше.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некому смеењето му завршува со кашлање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе ти дојде за смеење, па ќе се сетиш кај те водат и, смеењето ќе ти се поткине.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И таа се засркнува од смеењето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Наеднаш слушна смеење и подзапре чекор.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Мене ми беше смешно тоа и еднаш капетан Мирковиќ ме фати на смеење.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Гледам: устата му е празна па затоа и смеењето му е празно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ти иде за смеење, а тој те прашува што е смешно.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нашето гласно смеење го привлече вниманието на патниците кои чекаа во редица.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
