смрт (ж.)
Видоа дека тој миг можам и со смртта да сум среќна и ме послушаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— И сите нѐ осудија на смрт.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И самата не знам колку пати ја видов смртта пред мене, до самата мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не видоа ни кој сме, ни од кај им дојде смртта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Низ нишан ќе ѕирнеш - смрт ѕиркаш.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Можеше да се прочитаат и вакви плакати: „Да живее козата на соседот”, „Со козите во нови работни победи”, „Смрт на козите, слобода на народот”...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Под еден куп камења Зборот се расправа со смртта
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Под еден куп камења Смртта се претвора во сон
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Особено оние кои се однесуваат на смртта.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Нож, повтори и мислеше дека рекол смрт. Нож!
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Денот расте и паѓа
во совршен ритам
врши поправки на смртта
а човекот е векот збунет и неупатен
во пантомимата на времето.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Што мислиш за болката на Синот Спасител Положен на одарот што човекот го смисли За да го прикаже достоинството на смртта?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Шокот и тагата од смртта на милениците постепено беа заменети со загриженоста што да се прави со толку мртви пингвини.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Таа што седи на брегот и чиниш некого чека сета од мермер и тага само ја живее мирно својата долга смрт
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Под сребрениот капак со изгравиран жерав времето се одмотувало кон својот бескрај оставајќи ја зад себе смртта на своите стопани.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Издржи го засркнувачкото голтање
на фалусот на смислата
лизгавото освојување на бескрајот
во овој мал дел од времето во кое
смртта се лечи од комплекс на ниска вредност
и се докажува врз јазичето на живите
и кога затвора
и кога отвора.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
