снебива (несв.)
Сакаше нешто да каже, нешто што мораше да се каже, но се снебиваше.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Само се снебиваат и жално, о боже, колку жално, ме погледнуваат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Поштарот се снебива. - Земи, облажи се. И водата ни е многу убава, од нашиот бунар.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сакаше нешто да каже, нешто што мораше да се каже, но се снебиваше.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Имено, јас не се снебивав да го навратувам меѓу другарите почесто зборот на моите чевли, било да се жалев, било пак - што порадо го чинев - да правев смешки за своја сметка.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Ти се снебиваш, велиш λογοζ, λογοζ, животот лаже - сонот не лаже... ***
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
