солца (ж.)
Утре рано ќе одам во Струга и ќе барам негде да купам солца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Еве два-три дена како немаме во соленикот ни зрно солца - одговори мајка му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Овие денови морам да одам. Дома немаме ни зрнце солца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Кој сака за сметка на ругата си зема житце, волничка, масленце, солца и друго што има манастирот. И тебе така.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Прибери си повеќе дрвца, солца, боринка присобери, и без тутун не оставај се, оти што знаеш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во торбичево имаш и солца. Пак да ми донесеш дрва.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Невесто! - ѝ рече на снаа му Евто. - Донеси ми ги склопците со пиперна солца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Некој си дотури во чорбата солца, некој оцет, а Живко ракиичка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Го бев сварил пилето и така, само сварено, со малку солца, го ручав и, еве, сега го вечерам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Беше една таква радост во него, што тоа сега разигруваше околу таа раштркана солца на подот, живо помрднувајќи со опавчето и кружејќи, без ниеден миг да ја одлепи муцката од тоа место на подот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Не би одел, но дома немаме ни зрнце солца - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Песната - рече мајка му - вака кажува: „Седнал Марко с мајка да вечера, солца, лебец и лути пиперки. Подмустаќ се Марко насмевнува“.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Фигуративна солца, речита без реч! Неповторлива алогиа! Кодирана схизма!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
А во дрвените склопци кладе ли малку солца? - Не... - А зошто?
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
