сопнува (несв.)
Сопнувајќи се на труповите на домородците и на своите или прерипнувајќи ги, сите со некакви грпки на замор врз тилот, Турците надоаѓале од сите страни.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Преданието го сопнувало во чекорењето низ животот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тропаат на тврдиот планински камен коњските копита, шушкаат опинците и босите стапала на жените, кои загледани во разофканите ранети, се сопнуваат од издадените корења и камења.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Кожа со кафеави дамки во кои откривав вистини за летањето над маѓосани цветови, кај усните ми, се сопнуваа и го добиваа сопствениот облик;
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)
Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сигурно снегот ми ги сопнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сепак потајно ме сопнуваа. Дури и на дребулии.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И сенката му се сопнувала по нерамнини. И токму таа сенка како да го задржувала да се оддалечи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Патем се сопнуваше, паѓаше и пак стануваше.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И како што сум одвалувала така, во снегот, нешто наеднаш ми ги сопнува нозете. 82
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се лизгаме на шумките, се сопкаме на треските. Се влечкаме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се тетерави по стивнатото боиште Константин со товар на грбот, ѕвечаво бладање на човек пред свој крај, се судрува со грмушки и се сопнува на трупови. Збива и пцуе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А од каде солзи? Солзите се луксуз сега, сѐ стана луксуз замене освен чекорот во снегот, кој врвеше тихо, па молкум ме сопнуваше пред навирот на солзи...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
1. Организер е првиот збор на кој се сопнав и не престанав да се сопнувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Излези – влези, сѐ на тебе се сопнуваме. Ќе умреш ако си одиме.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Сѐ уште се надевал извлекувајќи го јатаганот од појас: можел да стаса до својот коњ побрзо отколку гонителите до него. Многуте гласови како да го сопнувале.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како смее никаквецот, да дозволи да му се сопнуваат војниците во марш а?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
