спомене (св.)
Но не спомна која патека низ срцето врви и каква река тече таму и кој дивеч доаѓа на поило.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Напати најмладиот од нив бојазливо ќе ја спомене чајџилницата и благата напивка од која пиеја.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
А се разбира можел да го спомене и библиското јаболко на гревот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Книгата ја споменаа повторно дури откако поминаа половина час во креветот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Едноставно избегнал да ѝ го спомене името на својата убавица.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А Господ гледа! - Навистина почувствува потреба да го спомене и неговото име бидејќи Господа го сметаше за сила чие што покровителство и заштита може и треба да се користи.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ќе те поведам во светот на магијата, ќе ти раскажувам приказни за грбавиот гусар и за руската кнегиња, за љубовта на прв поглед и за љубовта на која не ѝ треба поглед, за глумицата чие име веќе го споменав во две-три мои дамнешни полупесни.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Можело да се очекува дека неговите маки еднаш ќе се споменат со гускино перце во некоја библија над чии страници ќе липаат поколенијата; но сѐ ќе било попусто и веќе никој не ќе можел да му ги смекне раните на душата што со копнеж се стремела кон височини.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Да споменеме уште, Stelarc врз основа на своето усмерување во перформансот развива и вистинска философија на технолошки модифицираното човечко тело: „Телото изразува недостаток на модуларен дизајн и неговиот премногу активен имунолошки систем ја отежнува размената на органи коишто слабо функционираат.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Ќе заборавев да ја споменам вадиотров сауната што јас ја ескивирав а препородените ме искараа небаре одбив да влезам во харем.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Најпрвин на зачудениот Али-бег му го споменал своето пријателство со мулазимот на градот, потоа им се заканил на неговите слуги кога разбрал дека преку ноќ урнале недоградена воденица на селаните.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Фер би било да споменеме дека многу повеќе се работи во првата и третата категорија е многу повеќе распространета, отколку во останатите две, и покрај тоа што не постои доволно систематичен пристап во изучувањето на историјата на преведувањето и повеќето од истражувањата на преведувањето и лингвистиката се изолирани од главниот тек на студиите за преведување.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Поточно ни тоа не сум за да ме споменат во учебниците.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Доволно е да се спомене само неговото име!“ фрлаа искри зборовите на Огнена а нејзиниот показалец упорно покажуваше кон мојата насмевка.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Колку да ја отвори устата, да ја спомене мајката своја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Господ не пропуштил да им ја спомене на другарите и онаа многу битна поединост, дека сум се спротивставил на неговата намера слушнатиов разговор да го пријави.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сите птици се споменати веќе. - Не верувам дека орелот и јастребот ѝ простуваат на сојката, тоа не верувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
