срами (несв.)
Најмногу се срамеше оти не успеа без пушка да се избори за својата вистина.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Таа знаеше што барал под креветот но не сакаше пак да го потсетува на случката и да го срами.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ги оставиле ли да се срамат пред сватовштините?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако има ТОЈ ВЕК ТАМУ и ако има и таму среќавање, ако не се срами господ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Зашто, какво име лошо носи македонскиот народ, та се срамиш да се наречеш Македонец ами Грк?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Други пак ќе речеа дека војводата е жив и дека некаде се крие. Не се крие од страв, туку од срам. Сите поразени се срамат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кукавица сум и не се срамам од тоа: тоа е мојата храброст.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Но Мира ми свика: - Не срами се, убаво си закрпен, - и ме турна внатре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Како да се срами, како уште да го затскрива лицето од војниците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дури уште поарно ако не ја дава. Ќе му ја грабиме, и со тоа ќе го срамиме!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Од нив не треба да се срамиме - констатира човечето со цврсто стегнатата уста.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Науката е страшна работа, заклучив поради што скромноста ме тераше да се срамам од својот очигледен успех.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Успеавме некако да испливаме. Се срамев од погледите на луѓето.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Не знам дали се срами од мене, или од ветрот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оној кој збори туѓи јазици на соне
зазира ли од заветот во којшто
„никој не се срами што страда и вика од бол“15
зазира ли од името свое
култот свој, па се таи, таи, притајува
во еден друг бог
- матичен?
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Не се бранеше, Проказниковите обвинувања не му ја засегаа душата, но бездруго му студеше или се срамеше од извалканоста на своите гаќи околу кој се мавташе долг учкур.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Алхен многу се срамеше. Тој веќе одамна ги распродаде сите инструменти од капелата.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ние не се срамиме од работа. Сѐ работиме...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
