стакленце (ср.)
И така би: цела ноќ чинев од многу – Едно. Голема ука е тоа, о бедни, и никој од вас не може да сфати каква возбуда силна душата ми ја обзеде, каква сладост, кога почнав да ги распоредувам стакленцата од огледалото по редот вистински.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Од дарови за невестата треба да купиш само нежно син фустан за во матично (во бел нема шанси), дека е со фалинка и таа како тебе ,има напукнат брак, па сронат во стакленца ситни и такви исти ситни деца …неколку.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Сега со години талка сам низ полето и ги собира стакленцата од очилата на детето некогаш што седеше во првата клупа и кое најубаво ја кажуваше песната: кога е војна – секое дете е јаболко расечено на две половини кон земјата зелена кон небото – црвена.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Устата ѝ беше намачкана со црвен кармин за усни, а во косата направена во кок имаше сребрена обетка со зелено стакленце.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Подобро послушен физикалец што ви ги истоварува бедните панаѓурски стакленца и перлички од Грција и Турција, отколку креативност, ентузијазам и енергија ОВДЕ нешто да се работи. Држава на шверцери и пејџер-типови.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ги лепев стакленцата едно по едно, а бев тргнал од краевите на сликата кон средето, оти така ми се виде полесна оваа ука; тргнав од косата, од перчињата, кон средето, кон очите и носот, и конечно, последното парче го ставив, од устата, во самиот центар на сликата, во точката од средето, во средето на средето.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Царот заповеда да се подготви телото на упокоената, да се викне зограф што ќе наслика последна слика на неговото чедо, и да се сметат стакленцата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Раѓањето на кубизмот кој ја распарчи ренесансната слика - прозорец во илјадници стакленца од односни сетилни реалности - се случи практично истовремено со Einstein-овата формулација E=MS2 од 1905 година.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Смит викаше, а под нив, во таа чудна соба, крвта течеше во капсули, разматена, се обрнуваше во центрифуга, беше размачкувана на стакленца, под разни микроскопи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Повремено, кога ја средувам документацијата, ги гледам фотографиите од гробовите и прочитувам: „Лазе Костовски и Невена, заедно, 1949 и 1951, на крстот имало две мали елипсоидни слики, но со време испаднале, останале само дупчиња; Стефан Лазески, 194., последната бројка не е читлива; Младен Поцо, 1956; Ица Танеска, името напишано наново со мрсна боја; Боне Попчев, 1945, со елипсоидна слика под стакленце, на еден крај поткршено, сликан залегнат со шмајзер на Сремскиот фронт, каде што е убиен; Стевка Симонова, година нечитка, за спомен од нејзиниот син Тале“.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Најубавите бои што некогаш сум ги видела на нешто тоа беа овие стакленца со голема умешност вградени во прекрасни слики.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Писмородецот ме погледна и ме шибна со ровја од окото негово потемнето од бела скрама, но Царот подзастана и рече: „Дајте му ги стакленцата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
