старински (прид.)
Задоен со старински сфаќања за бракот и семејството никако не го прифаќаше тоа што му се зборуваше.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Бреза веднаш заборави на Пелистер зашто таа старинска песна многу ѝ се допаѓа.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Се искривоколчила природната оска на овој човек од премногу свивање, му се разнебитил духот, препуштен на функцијата на преживувањето, во вечно променливата сталински хиерархија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Умееше да пее старински црковни песни и личеше на преоблечен патрик дојденец, по лик не господов слуга туку манастирски господ.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пелагија ѝ се обрати на Перса со молбен глас Мајко Персо, овие сандуци со свои раце ги направи Танаско и во нив чинам е сиот мој живот, голема молба имам да бидат во одајчето со нас покрај твојот убав старински мебел!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Од неговиот старински термос (тој го вика матарка), пиевме вода, а најинтересно од сѐ беше кога дедо го извади големиот војнички дурбин и јас цел час не го иставив од очите.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Старинска македонска соба, видна и сино варосана.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кој би можел да ги спои неговата расприкажана, полничка личност, мустачињата а ла Клерк Гебл и љубовта кон шарените вратоврски и цицлести жени со неговиот минималистички уреден ергенски апартман: црно-бели театарски фотографии, три старински фотелји, а плакарите со стотици костуми и вратоврски и креветот вовлечен, камуфлиран во ѕидот, незабележливи како и музичката кутија, што ја сокриваат листовите на големиот фикус во аголот на собата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
На ѕидовите избојани во старинско зелено, закачени тарабука и кавал.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Ме смири глетката: белите штиркани чаршафи, беспрекорно испеглани околу рачно изработената бордура, ја истакнуваа убавината на старинскиот кревет, чии украси од месинг сега сјаеа како позлатени сијалици.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Навистина почнуваше пролетта. Низ прозорецот без стакло бапна мирис на шума и цвркот, од некоја црква се огласи со сребрен глас старинско ѕвоно, ме опи со чад на темјан, ме растрепети со топлина и со сеќавање на песна што сум ја слушал во свадбарски утра од Богдан Преслапец и Блаже Задгорец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неговите очила, нежните, немирни движења и фактот дека носеше старинско сако од црн сомот, му даваа некаков неодреден изглед на интелектуалност, како да е човек од перо, или можеби музичар.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ноќва танцував до првата зора носев старинска скапоцена одора дотогаш бев возвишено спора а очите ме однесоа на црвен кораб Имаме еден прекрасен пес да се штукнеш да паднеш во несвест.
„МАРГИНА бр. 2“
(1994)
По малку старински направена
на долговечноста да потсетува
и на заблудите за Земјата:
дека постои до кајшто посега видот
дека топка неправилно заоблена е
око превртливо
и од Меркур поитро...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во длабочината на старинското огледало тие го пронајдоа и го препознаа вашиот „Автопортрет“ изрежан со фосфоресцетни линии на амалгамот на дното од огледалото.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Мирисите на старо во просториите, миндерите, долапите, резбата на таваните, долапчињата, синиите и другите старински предмети, го натлачија Сликарот со необично чувство, кое не можеше да си го објасни.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Во нив беа изложени оружја, онакви старински.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Бескрајот се стуткал и си нашол место за отпочин на старинскиот балкон на жолтата зграда на Plaza de Armas.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Куќичката е стара еден век и личи на старински ковчег на чие дно лежи предмет со безначајна вредност за овој век.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
