стежне (св.)
Се појавија ли ѕвезди, огреа ли месечина - сѐ ќе биде под мраз. Ќе стежне снегот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И целиот тој беше полн и стежнат, со гола глава до високо над челото и со преостанатата коса повеќето пробелена.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Го догризува земјана твојот корен на дланки да ја кренеш сите лобањи во неа да ти стежнат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Се гледа дека саанот со богатството е кренат, а саанот со плодникот е стежнат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Нозе ќе ѝ купам врз тело да ми стежне во нејната утроба да ме врати.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Ја накачија стрмнината и кога излегоа до првиот видиковец - над нив блесна чисто небо - а под нив стежната сива магла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Му стежнав ли јас оти давав колку што тој не можеше да даде?
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Ниту на училиште, ниту навечер кога се собираа пред влезот, малку да се растрчат - а воздухот беше стежнат - метеоролозите навестуваа и во септември високи температури. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Таа вечер П го измачуваше несоница. За да му стежнат клепките си го гледаше сиот свој изминат живот.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Се раскуќуваше додека ја лечев Од бубачки, црвја и лоши зборови Од страв детски, од лутеж, од несон Од искра на наковална, од олово Стежнато во сачмата на крвта.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Седни... Ти трепери брадичето и солза под око ти стежна.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
И откри дека она, што нему сето време му се чинело како стапки, било само празното трпеливо паѓање на грутките од тој стежнат окит од гранките на буките, едно такво зачестено паѓање на окитот, што се ширеше од бука на бука и што оставаше долу, во снегот околу стеблата, исти онакви трагови, како стапалки од некоја неповрзана дира.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Стежнати од оловото на дождот туку што не попаѓале.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
- Змијата е како леунките. Ќе ѝ стежне млекото, ќе побрза некого да подои. - Реков - не трескај.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Штом ќе се набереше и стежнеше во душата - густи превези му ги затвораа видиците.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ќе стежнат свињите и ќе се напрчат.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Кога ќе се раздвижи воздухот стежнат во Скопската котлина?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
