стигне (св.)
Да видиме, велам, да мериме, до која длабочина сме стигнале. Другите молчат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Кој не знае божја казна го чека А кој премногу знае ќе пати дури три века) Ако спремен ти си да признаеш вина штом гревови те стигнаа од кармата
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сѐ уште не му згасна прашањето кога тие толку брзо успеаја да стигнат во седиштето во Преспа?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Му пресуди на агрономот и го плати тоа со ново страдање не толку од љубов кон мене, туку затоа што е правичен човек и се плашел дека правдата нема да го стигне агрономот.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Природата нашла начин да им наплаќа за ѓубрето што го фрлаат каде што ќе стигнат.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
И набрзо ни стигна писмо дека тате загина за величината и славата на мајка Грција...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во очите им гореше желбата Ластовицата среќно и здраво да стигне до своето родно гнездо.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Да не беше тој на претседателското место мојата телеграма сигурно не ќе стигнеше толку високо.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Кој може да ме стигне во брканицата, или да ме пронајде каде сум во криенката.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Почнаа да се превалкуваат едно преку друго по ледината удирајќи се каде да стигнат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Времето веќе се наближува. Пишуваше: „Ќе стигнам на единаесетти август. Ќе дојдам во Маказар.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Стигна на местото што јас привремено го крстив хемороид на газот на светот.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Градот е убиец, градот е жртва во градот на асфалтот се пролева крвта стемнети муцки со дебели ланци со вишок на мускули, а шуплива црпка Секој втор млад е социопат да стигнеш до успех биди ти гад таксисти по улици со завршен факс и револуцијата влезе во климакс Бледи лица со насмевки тажни лица со брчки, осамени дами мочли со џипови глумат џет сет со луксузен стан заработен в кревет Крстот свети во темните ноќи од премногу пороци светат и очи и сите тука се сметаат за светци се вртат во гроб и нашите претци
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
По нивните плитки води до каде ќе стигнам Слушам како умира времето Од есента во студот останува еден плод што праша со усните модри кај ќе стигнам.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Со истите пари не можеш ни со такси од Центар до Карпош да стигнеш.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Скоро ќе стигне и есента и вие весели ќе дојдете да ме заколете.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Лежерна опуштеност, питом поглед, стиховите од моите песни долго патуваат, додека стигнат до затворената порта од твојата душа, што неуморно ткае песна во немирните ноќи...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Во тоа време стигна наредба да ги подготвиме бајонетите на пушките.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
