страв (м.)
Воздухот постојано нешто мрмори: може да нѐ фатат на легло, што се вели, натерани под земја, заробени од стравот, од себеси.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Многу луѓе така остануваат одземени од стравот и не знаат што да направат повеќе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дали стравот нѐ тера да гледаме што не се гледа и да зборуваме што ќе ни дојде на устата...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бегам од тоа што го видов, ми е страв и да се свртам, назад да се обѕрнам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И тој да се држи во постојана неизвесност и несигурност, во страв и паника".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таа се поттргна настрана, а во очите ѝ се појави страв - Не, не можам...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Молк. Вигната замолкна. Исчекување. Издив на страв...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ама за жал не се може без стравот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Со тешкото чувство, па и стравот во себе, не можев да проценам, дали ме мразат или ме сожалуваат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Повторно ставени пред искушенија и нови поколенија во прогон и страв повторно ставени пред гилотина за да не уништат до пепел и прав
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Следеа денови на беспомошност. Стравови од секое тропнување на портата...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ги пречисти од некогашните стравови.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Големата уста на земјата ме прогонува Ѝ застанувам пред портите на Зборот Што ме проголтува Што ме именува Во именка на стравот.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Мирно да си спиеме без страв дека некој клечи под прозорецот или наслушкува со увото залепено за порта.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во почетокот, племето што живеело на островот, со недоверба и со страв се однесувало спрема овие непознати луѓе.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Падна една зима како мртов месец капна една зима како заклан страв Врвот од забите песни не изостри за голите гранки на погледот но пролетта ја наслути и ронливиот мак на тенката усна на детето на устата барање устата глад Капна таа зима како згазен страв Капна една зима како згасен месец
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
