тапка (несв.)
3.
Време, Човек
Драма, Сатурне:
Јас станувам носечки лик, противник
Ти почетна сила, нагон кон целината;
Јас тапкам одовде-донде
Ти кружиш цикличен, прстенест;
Јас им се подбивам на повторувањата
Ти повторуваш, ретко но редно
демонски син-хроничен, цел;
Јас бришам, ишкам епохи, слушаш ли,
епохи, ех да можам да летнам
Ти гледаш од високо
пишуваш и леташ.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И ми се чинеше дека истото прашање го поставуваат за човекот што стоеше под бандерата сите оние од котлината на смртта од истурените шатори, оние што со наведнат поглед погледнуваа накај столбот, носејќи ги на врвот големите камења по патеката со расфрлени парчиња бодликава жица, тапкајќи по неа со боси стапала, и оние кои папсани ги трпеа ударите со кундаци и челични камшици.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Како што со песна се слави раѓањето дете, како што со песна се слави партиска победа, како што со песна се славеше победата над англискиот фудбалски тим, како што со песна се славеше безвизниот режим, така со песна треба да се слави поместувањето на овие кобни минути, заради кои целата судбина на народот тапка во место...
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Ставаат пред мене чаша рум, стариот ме тапка по рамото, предавањето на тоа богатство ја оправдува интимноста присутна овде.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сѐ уште тапкаше во место кога повторно до нејзините уши допре уште еден, но со друга боја плачлив глас.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Кога се една до друга тапкаат во место. Кога се раширени – е тогаш се во тесно.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Низ магловита вечер, во полусон те барам Боса загазувам по улиците – те барам... нозете бесвесно тапкаат погледот се губи во чекорот на минувачите...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ме обзема магија убаво ми е меѓу розите, ме тапкаш по рамо, срцето почнува да ми чука.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
По неколку години служба во Здружението, му се чинеше дека тапка во место.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Некако, во последниве години, ова како да ми тапка во место.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Но кога почна стварта, кога сите се откачија, почнаа да ни доаѓаат деца и да нѐ тапкаат по рамо. Тоа беше толку слатко.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Со бавен чекор Пандо тапка пред себе, чепка со патерицата во глогот што расте крај патот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- На извршување! - удира тој нога од нога, тапка со тешките чизми врз замрзнатата земја, крие лице од студениот ветер, и свртува грб на лапавицата.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
— Што ал правиме за леб, бре Толе? — почнаа да се тапкаат војводите кога погладуваа два три дена, бидејќи сѐ што носеа резерва на шесте маски се изеде.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тој навистина се наду и со некаква услужна страст се тапкаше себеси по големиот мев; го правеше тоа бавно, тешко, очигледно му беше напорно да ја подигнува раката; солзи често му течеа врз лицето; но тој веќе ништо не разбираше. Маргина 37 67
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Сепак, тој беше тука, тапкаше по ледината застрашен од помислата да не го видат. Беда на крајот од бездната!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
