темнее (несв.)
4. Наведната врз земјата Сончогледите го слушаат напевот на црната боја И темнеат усамени и голи.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
О, сладост На Новото О, убост На болното И вечното Лудување. клучар Темнеам Заспан Студен Сал мојот Клучар Темничар Буден. не се ни родив Не се ни родив Не бев Ни Бил.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Во срцето на дрвото, црвот Му ја гризе срцевината, Дрвото вене и темнее, Красти му ја смукаат топлината, Крај листот чучулига слета.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Погледна кон небото што се темнееше од бурата. Погледна во брзата река. Го почувствува асфалтот под чевлите.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Фатило да се темни. Денот зимен, кус, дури да се свртиш ти избегал. Зимата е само ноќ: долга и недогледна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така дење, така ноќе. Една иста ноќ те темне, една иста ноќ те разденува. 250
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Над главата, небото го темнееја врани и гаврани, а кртови ја дробеа земјата која што ја газеше.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
А ноќта е век, само стои, не врви. Уплашена година. Така ме темне, ме дени. Сама.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пилците пеат - ти плачеш, сонцето грее - ти темнеш.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
