темнина (ж.)
Темнината живее во далечината бесшумна и загубена.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во лудава ноќ песот излезе на песокта Слепецот заскитан во својот неповторлив свет Мирно ја прелистуваше книгата на темнината.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Два најниски акорда на темната клавијатура на облаците се судрија Два погледа под искрите нивни се зачудија Четири бели раце низ темнината на дождот вознемирен се побараа Се доближија се најдоа со болката со смеата со занесеноста стара...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
А беше таква темнина што можело да се случи мангупот да се послужи дури и со моето име?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Превезот на темнината бавно и еднолично се лулееше на нејзината снага и само еднаш или двапати ѝ ги подоткри малите боси стапала по кои како да се беше нафатил румениот прав на залезот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Месечината не може да слезе во долот и во долот е секаде темничина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Имаше многу светлина во нејзината душа со која се спротивставуваше на балканската темнина.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Запалив свеќа во темнината на храмот и си влегов во сопствениот мир.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Месечината ги пробиваше здружените круни на дрвјата под окитот во ретки, испокинати и морничави светли пруги, кои на таа модрикава темнина ѝ дава некоја сина глобочина, а самите во една ваква зачмаеност личеа повеќе на врескање, отколку на месечина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некој го удри шишето од ламбата и каушот потона во темнина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ќе седиме сѐ до последното догорче и до првите зраци темнина.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Цели стада овци ќе исчезнале по скришните улици на темнините.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Невидливиот пат е копнежот залутан во празната исполнетост на темнината.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Темнина ги прекри за час звездите како со завеса, а малку после пак закапа нивната светлина како ситен пролетен дождец.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Нејзината душа беше и силен браник, траен светилник на семејството крај океанот на балканските немирни бранови и темнини.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
