тоа (чест.)
Тогаш нешто скрцка на гредите и мајка рече дека тоа ангелот ја повел душата од татка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ние само се опуливме кон тоа дупката, кон раскопаното и после нагоре кон небото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А кога малку се уталоживме од стравот, гледаме тоа сонцето слегло над шумата и гори, грее на широко.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Многу е рано наутро да се бакнуваат по автобуските постојки, ама под железничка има двојки кои се разделуваат пред пат, или се сретнуваат по одмори, па денов ми продолжи во слики на љубовни изливи и страсни прегратки, и, судејќи по тоа на колку вљубени им бев „позадина“, утрово има љубов во градов наш.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тогаш рипнаа Хаџи Ташку и неговите и кој знае како ќе завршеше сето тоа да не се замешаа џамбазите и Богатин.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ако бидеш работлива, ќе се загрееш, се цери на тоа студот во маглушината.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Затоа таквата логика и го бараше објаснението на процесот или на движењето на природата, општеството и на самото човечко познание во една причина однадвор, го гледаше само механичкото дејство на стварите, идеите, тенденциите на општеството, природата, науката, уметноста, политиката итн. и тоа една врз друга, една по друга, но не и една од друга, не нивната раздвоеност и целокупност, туку само раздвоеноста, само идентичноста.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Па и Стојна, (бидејќи е најблизу), и моето колебливо однесување; бев нели решил дека е крајно време сосема да ја заборавам, па сепак, при случајните пребарувања низ тој недорасчистен полигон на крвавите чувствени пресметки, каква што беше и онаа сношната, се случуваше неочекувано да истрча лично таа и тоа облечена во онаа нејзина кожа од далечната младост.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не плачеме, вели, тоа дождот ни тече по образите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Отиде по она утро кога облеков долги панталони, и сѐ можеби заради нив стана, заради тоа сокривање на моите изгребани коленици. Го одведоа.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Винстон успеа да фрли еден поглед врз нејзиното лице, свртено надолу, жолто и изобличено, со затворени очи и сѐ уште со по една флека руменило на секој образ и тоа беше последното што го виде од неа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Чекореше колку што можеше побргу, притаен, кон тоа црно стебло, мислејќи дека ќе биде неминовно да го има пред себе токму него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа потполошката пишти, дали пишти. Врти околу нив, надалеку, ама пак околу нив.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не, тоа воопшто не беше неговото малку подзамижано десно око, сигурно мнозина би помислиле за него дека е стаклено, бидејќи и впечатокот беше таков, но за оној што знаеше дека тука нема никакво стаклено око, провалијата на нескладот на тоа преку секоја природна мерка подуено лице изгледаше уште поголема и уште потешка за одгатнување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Понекогаш мислев дека ако се родеше некое братче и сестриче немаше тоа да биде незгодно.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
На мајка му Депа ќе ѝ се сожалеше од тоа негово викање и тропање и ќе го пуштеше да шета, издивнувајќи: „Господе, врати му го умот...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
— Не истрчувај се многу, му велам јас на Хаџиевски, а тој ми се свртува и вели: — Каде е тоа Срем, Небеска?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Уште првиот ден од претресот Глигор го забележа тоа... ...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
