угрее (св.)
Ние му стоиме со некој неодреден одговор: чекаме и нас да нѐ угрее сонцето, иако сонцето грее, веќе прижежува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не сака в лице да ги угрее да ги погледне.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А немаш човек да те види, од некаде сонце да те угрее...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Отсекаде ми е исто угреано, а не знам каде е сонцето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе дојде подобро време, вели Паун Радевски, и нас сонцето ќе нѐ угрее.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Низ полето кога помина Водолеа дотече една тиха река И многу дечиња крај брег си играа, Низ полето кога помина Водолеа Три дена сонце јасно угреа И в тихо соне земјата спиеше.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Што ако дојди време кога да блесни сонце Си оди незнајно кај напатен самик и чека Месечина во крвта да му угреи.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Есента беше длабоко навлезена, сонцето веќе заслабнато, западнато. Немаше ни од кај да угрее, ни што да угрее.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Угреа само в соне, во една замаглена злата, Кога догоруваше и времето и кога и земјата на прсти се дигна скрбно пеејќи врз нашата пепел клета: - За многаја лета, за многаја лета.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Некаде му свети запален оган, угреано сонце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, — оп, ме угреа сонце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Копанка во која се пече Зрното, денот и лебот Водата- вирче, огледало, За ѕвездите меко седало, Сонце крај што угреало.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Едно утро, уште сонцето не угреало, слушнав тропање во кујната од нашата куќа.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
