уличар (м.)
Но не само на Белогардејците. Кафеаната беше собиралиште и на кодошите, на агентите, на уличарите, така да се рече на сиот џган. И не само на оној, градскиот џган.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Исхак и Аја сме ние,
тие она што не сме
крајот уличарски се нуди
човекот во туѓи мени губи
ти се колнам, Време:
си било едно нешто за многу века
во сомнежот се заљубила река.
Кога ни ти дојде, ни јас те чекав...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
УЛИЦА - Улис (т.е. Стефан Дедалус; в. Џојс - Ulissis) не е уличар туку момче што ули (напаѓајќи ги „светите“ нешта!) чар! И тоа е неодоливо заводливо. Тој оди по улица гледајќи секакви лица; ту со поглед ќе улови некаква улка (луда “; или: жена), ту некој улог (инвалид), длабоко улогорен во својата улога. За тоа всушност се работи во тој ултимативен („ултра- модернистички“) роман, клучен во 20 век.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
