умира (несв.)
Господе златен, и во своја земја да не можеш да си го видиш детето што умира!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тихо помеѓу две неба умира времето
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Долго умираш, шумеше изгубената крв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Светлината на кандилото со фитил испрекината, во стилот на воздишката што чезнееше од предолго исчекување, во космичка бездна, умирајќи во темните сенки, на ноќната тишина...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Друг пат е следен, против себе да одиш, Ти нечесник, да умираш во богатство секој ден, бедно како скот.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Песната за тебе не умира се раѓа и кога си таму некаде каде се успиваш во ноќта...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Со дождот паѓаат и крвави птици и се распрснува писок од кој и мртвите умираат по вторпат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога умираш сета од јасност остануваш белезица на душата на ноќта кога умираш О ако умираш.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Медицинските книги тврдат дека поради апстиненција не се умира веднаш и дека лакомоста полека исчезнува.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Кога вака ќе се стрелнеше ѕвезда по небото баба му велеше дека умира некој човек.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Селанка сум, проста. Знам само како се умира од осама, така ли е, а?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Каменот умира ранет во полето на троскотот по снагата му пеат лишаите и мовта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Децата исто така, умираат од срцеви напади предизвикани од аеросолите и средствата за чистење.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
По нивните плитки води до каде ќе стигнам Слушам како умира времето Од есента во студот останува еден плод што праша со усните модри кај ќе стигнам.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Подготвувањето на едно востание се продолжува 5-10 години и после сите замешани во него или умираат или пак, ако останат живи, треба да останат без ништо и да си изберат некоја друга работа што ќе треба да ја зафатат одново и за која можеби и не се сосем подготвени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тој во десната рака држи запалена цигара од која се креваат думани кои толку ја загрозуваат околината што сѐ живо веќе кашла, венее и умира.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Врз зеленчукот и врз дрвјата падна проклетство да умираат од потајна чума.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сум поел волк и волк ме хранел на дланкиве пролет ми умирала.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
