умрен (прид.)
Овде е човек умрен на животи.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Останал синот да расте на рацете од таткото додека на десеттата година не се вратил братот на умрената жена од заточение.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Но подоцна и него го најдоа умрен.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ќешке со пушка да бев убиен, мајче, и тамо да бев умрен, во нашите гробишта да бев закопан, за ти, мајко да ми идеш на гробот да ми палиш свеќа и да ми раздаваш задужбина!
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
А може и да сум умрен, вели, ама луѓето заборавиле да ме закопаат, вели и се притиска на градите, како да крие жива потполошка под дланките.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога ја напушти татковата соба, мајка ми несетум го остави на масата последниот златен наполеон, што го имаше добиено од својот одамна умрен свекор, да го чува за да го употреби во зловреме.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Некој само за себе се моли, некој и за здрави и за болни и за умрени се моли. „Господе помилуј и амин господе!“
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас кај да сум жив — умрен, пред да ги скорнат овчарите бравите, ќе дојдам и ќе свршиме работа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Оти вака само еднаш се има прикажано. Ама тоа беше пред војска и пред војна. Уште кога немавме ни родено, ни умрено. 227
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Јас сум одамна умрен, вели, ама заборавиле да ме закопаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Може сум умрен, вели, ама нема кој да ми каже.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да не ме закопале недоумрен, си мислам. А може мртвите, и по смртта, можат да мислат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тие се крилја на мртва птица и со нив е умрена и нивната желба за лет, за милување. Ослушнував.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие паметеа милиони бескорисни работи, некоја кавга со колега, потрага по загубена пумпа за велосипеди, изразот на лицето на некоја одамна умрена сестра, виорот од прав во некое ветровито утро од пред седумдесет години: но сите важни факти беа надвор од нивното сеќавање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
После, ко се разјасни сѐ во врска со Тодета и неговите, се дозна и тоа кој бил умрениот. односно која била умрената и зошто така, не по христијански, ја закопале.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
— Јас сум, вели, умрен и не може повторно да умирам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
