умре (св.)
Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Најпосле реков: „Колку сѐ начини постојат да умреш во вселената?“ „Милион.“ „Кажи ми за некои.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Се породи... неколку дни живееше се разболе... тивко умре.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Зар мислите дека ќе ве остават да умрете?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Не умри магаре до зелена трава.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Татко му се фрла врз него и налетува на камата) Умри, умри кога повеќе ја цениш сопствената кожа од народната!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Господи Мојов век нека го види своето големо племе И нека си умре спокојно.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Што заборавате, што заборавате дека моиве ластари ќе бидат ваши раце кога ќе легнете - со внуците да се здравувате А сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија и за да го дојам сонцето.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Не сака повеќе да живее и подготвена е да умре од неговите раце.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Чуму си црна јаловице Умри, Врз каменот името ќе ти го напишат Дождот ќе го разнесе Дождот ќе го разнесе Земјата да ја нахрани.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Беше задолжена за тешките случаи и две затворени жени умреле задавени од нејзините раце на поларна мечка, извежбани до уметност за убивање од невнимание.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Нека се зберат сите орли над мојава пепел да вијат ќе ги нахранам за сетно а потем сите беспатја на нивните крилја нека расцутат дива подземна рика нека ги храбри: најхрабриот од вас исколвете го жив на топла крв да ја посадите мојата пепел да заврзе нешто што ќе го поткрене небото горе да има кај да се умре илјадна не стигам!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Се згрчи ветрето крај барата и умре полека со непозната смрт.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Умре пред да им се нарадува на цвеќињата и на тревите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Окован со мисли беднику со нокти зениците ми ги откопа... Умрете, за да живеете во вечниот дом на непреболот- немирна душа тихо шепоти...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Пак овој парадокс кој е умрен а кој е жив.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Би им го исекол мандалото па самите ќе умрат психички.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Веќе три дена одбива секаква храна, сака да умре, ќе умре.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Најтешко ми паѓа помислата дека може овдека да умрам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но по дваесетина години заедничка среќа таа ненадејно умрела.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
