уништен (прид.)
Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
По посетата на градот ќе го извести Force 399 дека Скопје бил бомбардиран повеќепати и дека се направени големи штети на јавните згради и железничката станица и дека железничкиот мост преку реката Вардар бил уништен.283
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Потоа ненадејно, додека ги зацврстуваше бедните крпи околу себе, го надвладеа чувството на сожалување над сопственото уништено тело.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Да беше јаничарството историска институција, воена, инструмент на освојување, таа така и ќе завршеше, но јаничарството продолжуваше, како аждер со повеќе глави, кој не можел никогаш да биде уништен, ако му била пресечена една глава, на истото место израснувала друга поголема глава, сепак меѓу нив имаше најмногу јаничари по судбина или по нешто друго загадочно и необјасниво за Татко.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Беа убедени дека ќе тргнат на простор уништен од силните авионски бомбардирања, артилериската подготовка и поддршката на тенковите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Клекна крај уништениот механизам и астматично залипа: Мортенијо, чедо мое, јас бескрајно ќе те жалам.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ти ќе бидеш уништен за минатото, исто како и за иднината. Ти никогаш не си постоел“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Обично по војните ќе биде познат бројот на загинатите војници, нивните жртви, но никој нема да ги евидентира изгубените верувања, уништените идеали!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но во осумдесетите кога целата југословенска и социјалистичка идеологија веќе евидентно се претвораше во цркотина, андерграундот веќе не можеше да биде уништен.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Танцот на сенките е наша реалност, ѕидовите на домовите ни се уриваат, темелите се сурово уништени од зависта, гневот, суровоста, гордоста, нечесноста, ненаситноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Исто така се известува дека и железничкиот мост на реката Вардар кај Велес бил уништен, „а дека железничката пруга Градско-Скопје е прекината и железничките прагови се пресечени со механички плуг и мостовите се уништени по целата нивна должина од Хуните“,284
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Двајцата попови кои жестоко дебатираа дали во 2012 година Земјата ќе биде уништена затоа што така било запишано во предвидувањата на Маите или затоа што самите веруваме во тоа (а секако, доколку не биде, Скопје ќе направи импозантен исчекор во урбанистичкиот план), поминувајќи крај нас, само се прекрстија и рекоа: - Нека ви е Господ на помош, вам кои не ѝ плаќате данок на оваа кутра држава.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Неговиот оптимизам во однос на таа можност на стари денови беше прилично уништен.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Проблемот не беше само во тоа што сексуалниот инстинкт создава свет за себе, кој е надвор од партиската контрола и кој, според тоа, мора - доколку е можно - да биде уништен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ќе ја остават, гола и уништена, да лежи и да размислува зошто била така безвредно оставена.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Се разбира, Варшава, која даде големи жртви во војната, е сета во споменици, железни спомен- плочи и слично, кои новите генрации го потстуваат за тоа дека овој град - маченик, страдалник и херој, некогаш физички уништен од Хитлерова Германија, успеал да се издигне од пепелта на уништувањето: поубав, полн со сите свои знаменитости од минатото, кои биле, кои и денес се украс на овој град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Па, сепак, кои биле градишчани, ако морале да бидат уништени од Европејците, и ако односот на ковицата бил таков, дружељубив? Пријатели на Византија?! Еретици?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Животот, без логична причина, се беше задржал уште малку да го измачува веќе уништеното тело.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
