цимер (м.)
Цимерот ме нашол како спијам со лицето на подот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Гаврил, без никаков комплекс што неговото семејство доаѓа од една мала далечна земја, се гордееше со нас и гледаше да нѐ запознае со повеќе другари и другарки од пливањето, од факултетот по информатички науки, цимери од кампусот, од организацијата на интернационални студенти, со неговите професори, тренерите по пливање и многу други.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
„Кој беше?“ - праша цимерката. „Никој. Грешка. И ајде, дај од тоа наполитанките кога веќе си запнала.“
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Девојчето кое требаше да ми биде идна колешка, ми раскажуваше за цимерката со која живеела четири години во Охрид, додека траеле студиите.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Ми олесна кога другарките си отидоа. Кикиритките што ми ги донесоа веднаш ѝ ги дадов на Марија, мојата цимерка со две болни уши, која нема таков проблем со јадењето како јас.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Навистина, мојот цимер се погоди да биде младо момче со слични убедувања и интереси како моите, така што трите дена ги минавме во разговори и без никакви расправии и недоразбирања.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Знаеш цимерката за Нова година си замина дома, а и онака сме во посебни соби... ако сакаш ќе ти ги ставам и лисиците... те заебавам бе, хе хе хе фино детенце со факултет,).
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Мислеше дека цимерката уште му е лута за неговата неуслужливост, па се инаети и скита некаде.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Господине, се јавуваме од Градска болница. Жал ни е што ќе мора да Ве известиме... Вашата цимерка... мртва е... несреќа... несреќен случај... наполитанка... се засркнала... се задавила... примете сочувство...
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Но, кажете ми докторе како е мојот цимер?
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома. „А како е кај тебе дома?“
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
„Доста досаѓаш, досадна една! Ме мрзи сега да одам по наполитанки!“ - ѝ рече Ѕ на цимерката, која со лутење излета низ вратата велејќи дека ќе си купи сама.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Ќе видам, да го побарам прво Џим, мојот цимер.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Пред десетина години, кога се уште непознатото во театарот го анулирав со конкретни примери позајмени од теоријата и сценскиот практикум по софиските едукативни центри и театри, во едно неделно поладне гарнирано со млеко во тетрапак и балканска меланхолија, тогашниот мој „сокафезник“ цимер, Митко, сега веќе граѓанин на Лондон, ме праша: - Ја познаваш ли Роза Радичкова? - Која е таа?
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Залаците на Рада беа пообемни, па цимерките низ смеа ја прекорија: - Полека Радо!
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Со цимерот Моне понекогаш одевме во ресторанот на „Ексцелзиор“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
- Радо! Станувај! Остави ги книгите, доаѓај на маса, - ѝ викна Милица, цимерката од Струмица.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
