цинизам (м.)
Целата негова појава зрачеше со некој цинизам.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Понекогаш го нарекуваше никаквец, но таквото луто однесување, јас го разбирав како нормално: постои значи некој кон кого можеме да ја искажеме нашата лутина, нашиот цинизам и нашата смисла за хумор.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Тоа го знам и би сакал уште да знам - кога можам да заминам кон чистилиштето на една планина како економ.“ Се потпиша и го здипли писмото со невешт искинат ракопис, по малку очаен зарад својата искреност, овој пат без капка цинизам, но и зачуден дека човековата биографија може да се набие в кожура како неколку зрнца ситен и безначаен барут.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тажните гласови на репортерите, долгите кадри, сликите на мртви тела, погреби, лешеви завиткани во национални знамиња, ритуалните примања на воените одликувања, толку слични на примање хостии, ужаси проследени со балканско новокомпонирано дрндање, шлагери што со фолклорно дерење му се закануваат на непријателот дека ќе биде уништен, сиот тој новокомпониран патриотски фалш, таа кичерска пропагандна индустрија на војната - сето тоа се крчка во балканскиот лонец помеѓу трагедија и фарса, страдалништво и рамнодушност, сочувствување и цинизам, гроза и пародија.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Но сакав да вреснам со својата циничност верувајќи дека цинизмот и духовитоста им е својствена само на интелигентните луѓе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ друго за нив е кич; интернационализмот, космополитизмот, постмодернизмот, цинизмот – тоа за нив е кич и шунд и треба да се прогони.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Така и јас мислам и сфаќам дека таму, каде што триумфира нихилизмот и цинизмот - таму надвладува животинскиот инстинкт и од земјата прави пекол.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Не дозволувај да те совлада цинизмот.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Ова чудно поврзување на спротивности - знаење со незнаење, цинизам со фанатизам - е една од главните одлики на Океанското општество.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Крутоста, антагонизмот и безнадежноста кај луѓето создава горчливо чувсто на депресија, профанација, суптилен песимизам, малициозни погледи, цинизам, формализам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
МИРА: Не може сѐ и секогаш да се решава со цинизам.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Можеби Марчовата перфектно јасна, зачудувачка невиност скаменета внатре во земниот цинизам е она што толку добро оддекнува во нашите деведесетти.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Татко и понатаму ѝ остануваше верен на својата тишина во која полесно ја одржуваше својата рамнотежа, директно предизвикан од цинизмот на Донски.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Ваквата перспектива, која ја одбрал авторот, всушност им ја ограничува на ликовите можноста да го разјаснат цинизмот на војната.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Правејќи осврт врз дотогашното пишување на сојузничкиот и неутралниот печат, Тито во статијата ќе забележи дека во дотогашната светска историја тешко ќе се најде пример на „поголем цинизам и неправда што се направени на еден народ којшто поднесува толку големи жртви“, за најпосле да можат сојузниците сепак да увидат „кој се бори во Југославија и кому треба да му се помогне“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
Ете како го прави тоа Трајче Кацаров. Неговите текстови-рефлексии започнуваат со еден сосема природен вовед од светот на уметноста или од секојдневниот живот, од некое прочитано интервју или занимлив прилог во дневниот печат, а потоа со голема доза иронија, гротеска и цинизам, укажуваат на состојбите во општеството, небаре прилог кон градење на една нова македонска културолошка свест.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
И потем, онака качен на мостот, на самиот врв, како некаков херој, на покривот од мостот, почна да игра некакво оро; беше полн со цинизам; имаше нешто бесно, гневно во секое негово движење.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Дали иронијата која на моменти преоѓаше во благ цинизам беше резултат на бесцелните расправи на блоговите кои секојдневно ги читаше, или на генетскиот код наследен по таткова линија, по потекло од едно село на југозапад?
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
