чина (ж.)
„Да се случеше барем во одаите на некое воено лице со два чина пониско“, заврши таа.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Море, седи, ослепаго, како су чинила измет на ваа куќа толку години дури вие да се жените со браче Илка, ќе чина и сега, токо ние сакаме вие да си се удомите, да си имате друшки како шо си имате, а за измет — ќе чина гајрет дури да потпркне Ѓурѓа ошче некоа и друга година, па после и мене ќе ми се поолесне товарот!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Драма со музика и пеење од македонскиот живот во четири чина – седум слики) ЛИЦА: Јордан: Селски трговец Рајна: Негова жена Стојче и Симка: Нивни деца Божана: Бедна вдовица Костадин: Нејзин син Коле: син Костадинов Стрико Кољо: Стројник Темковица Славче: Нејзин син Аранѓел: Сопственик на фурна Караман Атанас, Зафир, Ѓорше, Божин, Фидан, Стојан, Стрико Марко: Печалбари Народ.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Се плашат како царцки човек да не ви чина абер вам.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
- Као да чина, бре браќа? - им рекол.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
