чудак (м.)
Некој чудак ја отворил ноќта Сега тече по нашата кожа шепот од скршени лисја.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Затоа и некој чудак, кој шета во близина, или пладнува во својата мирна чувствена градина при случај на отворена врата наеднаш ќе се вознемири и притоа неосновано ќе го оцени нашето однесување како недопустливо.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Се гледам себе како чудак кој го најде својот издувен вентил.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Ти ли беше чудакот што ја смисли смртта на розата?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Некои го сметаа за чудак, други за чукнат, а трети го сметаа за непресметлив и бегаа од него.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Рече дека Хироши е чудак, тип кој разбива парадигми, извртува цели полиња на науката, носи насилно преиспитување цело тело на знаењето.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Старецот веќе не му прилегаше на чудак, ниту пак на необично суштество. Довербата се роди меѓу нив.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Покрај сјајните излози во кои самозадоволно се огледува нормалноста. Чудаци, почекајте ме!
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ликот на таткото, најавен (заедно со библиотеката) како клучен лик и во претходните книги на Старова, е еден посебен тип на чудак, речиси алхемичар, кој верува дека сите книги од неговата библиотека, ако се прочитаат според една и само една точна синтакса, го кријат клучот на балканското историско проклетство, во кое егзилот е неодминлива судбина.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Многу често се прашував што барам, каде одам со овој чудак. А, сепак, сѐ уште бев со него.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
На времето во Хавана и ноќите побелуваа од белиот рум во „Бодегита дел медиа“ и наутро не можевме да се изначудиме каков чудак бил тој Хемингвеј штом кучињата си погребал како луѓе во дворот на куќата кај Хавана од каде пак, ако го опули морето, секој си понесува (за спомен и долго сеќавање) макар едно бранче од приказната за старецот и морето.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Понатаму упорно, Со добра намера пред зборот чуден како чуден чудак, уште седи...
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Значи, ние сметавме дека тие се надвор, а ние внатре; тие пак, Луција и нејзината партија, Фискултурецот и, подоцна Земанек, нѐ сметаа за еден вид отпадници од општеството, речиси чудаци, и сметаа дека тие се внатре, а ние надвор од општеството.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Глејте го чудакот, им велеше на своите колеги.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
-Од самиот почеток знаев дека си некое необично суштество, некој чудак, залутан тука по планинава, надвор од сите цивилизации – се уверуваше Еразмо, продолжувајќи да му зборува. –Ми падна чудно исто така, што цело време не побара јадење, ниту пиење!
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Дури зад грб се подбиваа со него, го нарекуваа „чудак“, „промашен човек“.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
(Еден од офицерите кои останале со нив им раскажувал за тој чудак од старите времиња, кој ни своето сопствено море доволно не си го познавал).
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Тогаш во 1945-та и сонот го добил своето „научно“ толкување, го дал пак тој, чудакот Акиноски, Јован.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Едни, по исплакувањето на Молитвена Вода, прочистени, успеваа да се вратат во крилото на семејството и во крилото на заедницата, (таквите беа оставени на мира, како ништо да не се случило со нив и во нивниот живот), други, кои и потоа, и по исплакувањето на Молитвена Вода, не успеваа да си го повратат мирот и спокојството, стануваа тихи и вовлечени во себе, чудаци, трети, длабоко неутешените, или стануваа божјаци, или одеа во манастир, или, непречени од никого, заминуваа некаде и не оставаа по себе никаква трага.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
