чун (м.)
Старецот го притера својот чун сосема со нивниот, се наведе и ги виде рибите што даваа последни знаци живот на дното од чунот. – Бре, бре што риба сте уловиле ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Дува силен ветер, ги витка трските, носејќи го стреловито чунот по водата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Чуновите на кои лежеа со чинки на очите довчерашните ловци на робови ги одбутнавте од брегот кон реката.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Крај една осамена врба, на самиот крај од трските, Мече виде три плитки чуна, врзани за врбата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се плашевме додека чунот се доближуваше до границата во езерото да не се обвистини легендата.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Еден ден додека се печеше на сонцето потпрен со грбот на колипката и дремеше, чу плискање на весла и доаѓање на чун; потоа виде како низ трските се пробива кон него некаква жена облечена во црно.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Гледаа до каде бранчињата го отиснале чунот на езерската шир и дали доволно се избегани од селото каде што понекогаш во утринската тишина ќе ја чуеја камбаната која огласуваше нечија смрт.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Тие бргу се качија на чунот и запловија натаму.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
О, да може да потоне сосе чун на езерското дно и никогаш да не излезе оттаму.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тогаш, за да може да се качи на чунот, оти тој се нишаше, јас првпат ја фатив за рака. Да не ја фатев подобро.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
А и чунот сте ми го зеле.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Рибарите шетаа со чуновите по езерото и не можеа да се изначудат и да им поверуваат на своите очи дека селото го нема.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Чунот се пробиваше тешко низ тесниот пат, просечен низ честата гора од трска.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
А чунот не беше како другите. Бил граден со дикат и знаење.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Пристанав со чунот на неговото место. Го врзав за колецот на брегот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Беличот ја остави притката и чунот и се зализга нечујно по водената површина.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Откако го собраа својот богат лов, другарите го свртеа чунот за назад.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
