штукне (св.)
18. КАКО КОСТЕН ВО ПУЗА ОД МАКА ЌЕ ПУКНЕ - но ако е тој некаков таков костен шуплив би ја пафнал маката со пепелта да штукне и на жар печејќи се ќе фати кори дупли... лисицата и в стапица пак кокошка гледа!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
И тогаш пак ќе ми штукне умот кај Ивана мој.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Според држењето би се рекло човекот се штукна од умот, ама според оваа блажена насмевка што одвреме-навреме му се појавува на лицето, јас велам дека е подобро што тоа се случи.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ова е да штукнеш од умот. Испаѓа како јас претседател, а не Сатирот мене. Ама секогаш ебаниот е ебан.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ноќва танцував до првата зора носев старинска скапоцена одора дотогаш бев возвишено спора а очите ме однесоа на црвен кораб Имаме еден прекрасен пес да се штукнеш да паднеш во несвест.
„МАРГИНА бр. 2“
(1994)
Јанческата гостинска одаја, истата онаа во којашто во оние одамнешни времиња, набрзо по населувањето на првите Турци во Потковицата, дедото Јанче, за да ја одбрани од `Рслан бег, ја нагрди Руса и веднаш потоа се штукна од умот и по два дена го најдоа удавен во вировите на Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Леле мајко, се штукнав, сосема се померив.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Аман, аман! Оставете го, ќе ми штукне девојчето! Имајте милост!
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А кога се дозна за погубувањето на Арслан бега и дружината во Чепиговски Мртвици, стрина Спасија рече Ете, можевме да се стрпиме уште малку и се штукна од умот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Штукнаа луѓето - од - власта. Ги ококорија очите како да здогледаа молња Светогорска, како да чујат труба благогласна, како да задува ветре развигора.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Што ли сѐ на пиштолот не ќе му штукне штом силата си ја од немаштија зема...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Испаѓа како да му се ситам со неизбежното грдо и грозно доживување во моментот кога, откако ќе влезе дома, ќе се сети што го очекува горе во спалната каде што ќе ме најде легнат на плеќи, со устата зината, можеби и полна со муви и со очите оврлени, дека умот ќе му штукне од тоа од што веќе и мене ми се крева косата и ми се гади.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
