ѓупски (прид.)
Граѓанството на војничките гробови положи цвеќе и венци и предводено од ѓупски свирачи, намуртено се растурува по своите домови.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Последна воздишка на ѓупското лето. Топло и златно е планинското пладне.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И на шопинг-центар, а не кој ќе стигне да ја спростри својата ѓупска черга.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Наеднаш осеќам нешто тропа под мене, ко саат, ко ѓупски тапан.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таа ги фрли тие „ѓупските" (како ги викаше Илко градските алишта,) уште првата вечер кога се венча со Илка и си запука да си ги носи новите кошули од првата жена на Илка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дека е тој толку голем, што да му нема друг рамен, а Васил спечурен и крив, а тие се постојано заедно, граѓаните, здружени и со ѓупско и со турско, како по мека се собираат по нив и ги задеваат. Особено него, Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Што!? Мене ли ми зборуваш на тој ... - се засркна човекот и исплука - на тој ѓупски јазик?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Се појави на средкуќи една сенка, по „ѓупски“ облечена, главата преврзана со една црна шамија; ни прцле тама, ни кркми, ни цулувци, ни појас, ни саѓија, ни гуна!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
