јатак (м.)
Сега тие не само што му викаа јатаче туку и други пакости му правеа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На крајот комитите му кажаа сѐ што треба да прави ако сака да се смири со другарите и дедо му повеќе јатак да не биде.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ете така Луман се распаша по Битолското и сега префрли и во Брзница, го натера деда Бошка да му биде јатак и прво што му нарача беше овој по село да му собере по лира од куќа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тргнав кон Брезница, влегов в село и гледам твојата куќа прва и настранета така како заради мене да е правена, за тој што ќе ми биде јатак.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вистина ќе го убиеме и Луман без јатак помалку зулуми ќе прави, ама затоа друго лошо ќе сториме: синовите и внуците ќе сакаат да одмаздат за него.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Јатакот брзо потоа ме информира дека другарот Пене ноќе се состанува со некоја девојка по име Анастасија, нагалено Таска од селото која тој ја знаел порано, но која била ќерка на многу познат монархофашист и заколнат непријател на нашата света борба.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Што не се скара со деда му ако тој не е јатак!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А Мартин долго по ова се држеше на страна од сите деца во селото, зашто ретко кое да не начекаше момент и одненадеж да му викне: - Јатак!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Го надушиле ѓаволите и кога еден ден, додека си молчеше затаен во сламата, некој како гром од ведро небо туку му свика: - Јатак!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На селаните место за милост им беше само Бошко Манев, иако сега сите го знаеја дека е само јатак на Лумана и ништо друго.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Му се дожали на татка му што му е детето така невесело и сожално го прегрна Мартин тој час удри да плаче, да се тресе целиот и одвај да вели: - Тате, сладок тате... децата... децата... јатаче ме викаат...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не се знае, песната што ја прочитавте во почетокот не кажува, а ни луѓето не знаат, - но Луман сигурно имал во Брезница и друго и јатаци, зашто само по неколку дена разбрал дека Бошко се пофалил оти ќе го предаде на комитите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Организацијата пак сака друго: Секој наш човек — рисјанин — да постане јатак, секој да постане селцки кумита; дење да ора и копа, ноќе да тргне со тебе да ти помогне во твоата работа ако ти е тешка сам да а свршиш.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Дури и Мартин беше комита, иако играше невесело, знаејќи дека децата кога ќе разберат оти Бошко му е јатак на Лумана ќе го ненавидуваат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Така и му треба на јатак арамиски.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- И не доаѓам! – рече Николче и седна на место како закован и продолжи: - Ќе сум одел јас да му бацувам рака на едно јатаче.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ми бидуваш ли? – отворено праша Луман и му се загледа на деда Бошка јатак да биде не сакаше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И сите беа против јатачето, како што го завикаа Мартина.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Николче во тој момент, како Мартин да не е тука, подбивно им рече на другите деца: - Капнато е јатачево, ќе седне да почине.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
