јурне (св.)
Им јурнала наеднаш крвта во жилите и ги преполнила со крв.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Залелакав и јас и јурнав кон собата на сестра ми.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тој притисна на гаста и ние јурнавме назад; дојдовме до свиокот и тој застана; го насочи фарот кон колата, но ништо не можеше да се види внатре, освен две силуети што се раздвоија кога фарот блесна.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Не само таму што се силни, туку и одовде кога ќе јурнат сите интелигентни луѓе, каков колорит ќе ѝ дадат на земјата?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ќе јурне некој, ќе се затрча и туку ќе го грабне огнот, ќе го спрпелка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Градот ги откри, и тие податоци јурнаа удолу за да ги комплетираат сите останати вкупни информации.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Јурнаа напред сите четиристотини востаници со еленска брзина, но во тој момент сета гора загрме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Со штитови бележани со цртеж на сонце, долги копја спуштени шлемови, ќе јурне напред коњаницата создавајќи силен ветар!
„Еп на Александар Македонски“
од Радојка Трајанова
(2006)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Најголемите непријатели се во нас самите. – Но ние нема да останеме со скрстени раце! – Ако решат да јурнат на козите, тешко ќе може некој да им застане на патот. – Ќе видиме, ќе видиме... – заклучи Чанга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кучињата скокнаа на нозе сите три готови да јурнат.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И тогаш, тој крмакот скокна од местото и јурна по дворот. Тоа мене од памет ме извади.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Мече трепна од радост и јурна со количето надолу по патот накај реката, носен со немирни мисли ... ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ги стисна забите и со шум отворајќи ја вратата истрча во ходникот. Јурна слепо во темно слепило.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се качував, полека, скала по скала, и кога ќе дојдев до највисоката греда, ја ставав раката над очите и гледав кон креветот, но секогаш скалата божем ќе се занишаше и јас јурнав надолу, од другата страна на скалата; потем повторно се качував, повторно гледав, но повторно нозете ми јурнуваа надолу, и ништо не виѓавав.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Особено страдаа француските колонијални војници. Лошо обучени, или направо жртвувани од француската команда, тие ќе јурнеа право пругоре кон окопиште, а таму Бугарите на нож ги дочекуваа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Мартин му ја прегрна раката, се поткрена кон неговото уво и шепна: - Тате, тој е! – рече и пак ги почувствува сите студени морници како му јурнаа по малото топло, тукушто разбудено тело.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Страста на човекот со обетка на увото јурнала со сила на шарпланинец кога ќе сети дека стадото му го демне волк.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Војниците ги симнаа кантите со бензин од камионите и јурнаа по куќите да ги штркаат: пламенот вивна и луѓето почнаа да лелекаат, да се раздвижуваат, да напинаат да го скинат обрачот, но војниците со бајонетите и кундаците ги натискаа еден во друг.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Штом ќе изгрееше сонцето, орлите, во јата, ќе јурнеа од сртот на Потковицата спрема Беговски Ливаѓе, а лукавите штркови ќе ги намамеа во блатата, и тука, на земја, ги убиваа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
