ќелав (прид.)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ја стави врз ќелавата глава и сивата паларија со широка сенка.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Веќе следниот миг се слушна како вагоните во тунелот сопираат, како експресот ја губи силата, како не може да го прониже тунелот, како папсува; а само миг потоа, од тунелот истрчуваше машиновозачот, млад човек со брада, ќелав, влакнест во рацете, избезумен, и нешто викаше; излегуваа од вагоните и многу луѓе, цел град, цел еден свет; се собираа под покривот на мостот, под мрежата со згаснат напон и гледаа во јагленосаното тело што лежеше на мрежата; некој се онесвести, а некој друг повика: „Каде е жената?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Место него улицата ја посетуваше груб и ќелав полициски агент со очи-копчиња впиени во прозорецот со чипкени завеси.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На мајорот очигледно не му се допадна друштвото, па се замуабети со еден ќелав член на парламентот во црн костум.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Хрушчов го подигнува малото шеширче, ја открива ќелавата глава и пруса, ги ситни чекорите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тој ден владееше голема горештина, сонцето луто печеше врз ќелавата глава на дедо Гога, па тој се запре крај едно изворче, под едно дрво, да се напие вода.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Таму, над ќелавите глави на виолинистите, плива бушавата, светла коса на шансонерката.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мал, ќелав, никаков, орев да не му земеш од раката...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зоки задоволно климна со ќелавата главата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Токо, тоа се стори шо се стори, гледај ми си и Доцо дечињата и барај ми си капа според ќелавата глава, та не гледај оти векот носиле фесови со пискули или дури и паларии. Тие глави се други глави.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ветерот го однесе нестудот, се земјоса есента ќелава.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
МАТЕЈ: Ти мислиш сѐ што не е ќелаво, е малоумно.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Едно изгубено, затвореничко лице, со чело како јазол што завршуваше во ќелаво теме, со свиткан нос и испакнати јаболчни коски, над кои очите беа трескави и испитувачки.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Беше прв час, час за одделенскиот раководител, а тоа кај нас беше Фискултурецот: дваесет и осумгодишен човек, глупав колку што не може да се замисли, речиси ќелав, разведен.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Татко ѝ, некој мирен опаднат човек, вистински старец, во црна свечена облека и сосема ќелав, веќе се беше напил и можеби поради тоа постојано му течеа солзи од очите, мали, збрчкани, закрвавени.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ќелавото теме му беше обрабено со ореол од побелена коса, од која сѐ уште понекаде се наѕираше онаа нејзина темна младешка боја.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Му отидов таму, седнав на навлаката за раце, го бацив среде ќелавата глава и го прашав, „Не ми докажа:“, му реков.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
