Првата е учење, втората е разбирање, третата е прифаќање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Вториот е Крсте Чачански, чиишто раскази се како енигми, гатанки и ребуси, како македонски сфинги пред коишто остануваме често без точен одговор, но секогаш обземени од чувство дека нешто битно сме откриле и дека сме се облагородиле во еден миг во којшто се слеани во една целина носталгијата по далечното и задоволството во играта.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сите тринаесетмина, во еден глас рековме, дури и Стефан Лествичникот: „Првото личи понеопасно, а второто е зло“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Втора е дигиталната или компјутерската бомба - таа ги уништува принципите на самата стварност, не самиот објект, и повторно ги изградува. Трета е демографската бомба.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)