двајца (бр.) - патник (имн.)

Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пред една голема порта двајцата патници ги запреа коњите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јавнати врз Месечината, по небото јаздеа двајца патници од земјата, куклата со сините очи и малото гумено мече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
По долгиот пат, којшто води за Солун, едно зимско јануарско утро, патуваа двајца патници.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Двајцата патници продолжија... Не патуваа уште малку и, ете, пред нив се покажа мало населено место.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)