ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ги виде како седат на машкиот кат овие двајца стари пријатели и со низок глас ги поздрави: — Добровечер вујче!

Затоа тој си кандисал на сѐ и ете, ме прати да видиме шо ќе направиме ние двајца стари јунаци.

Толе уште повеќе се натажи: — Платно, мајче, платно на очите да ми ти стое и тебе, и на виа двајцата стари робови.

И така двајцата стари пријатели појдоа по жива потрага на старите османски зборови по еден вид нивна проверка во животот на коишто малку се сметаше како белези на едно исчезнато време...

Работам земја за на софра да ми даде... носи стомни од изворчето откај коријата... пери во езерските води... спружувај - здиплувај... влечкај до домата... и тоа залче што ќе го каснам - од нанозе ... а голтка млеко од козата молзено - дали за двајцата стари или за мене не са ма?

И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.

Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.

Загледана во џебот, почна да го кажува расказот: „Изгледа толку страшно да се остане стар ерген, да се остари во борбата за сочувување на достоинството додека молиш за прием кога сакаш да ја поминеш вечерта со луѓе, да бидеш болен и од аголот на својата постела со недели да ја гледаш празната соба, секогаш да велиш ‘добра ноќ’ пред излезната врата, никогаш да не брзаш по скалите со својата жена, во собата да имаш само споредни врати кои водат кон дневните соби на други луѓе, да мораш да им се воодушевуваш на туѓите деца не смеејќи да повторуваш: ‘Јас немам деца’, да го обликуваш својот изглед и однесувањето според еден или двајца стари ергени кои ги помниш од твојата младост.

Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”