двајца (бр.) - веќе (прил.)

Кирил и Методиј” токму предни~ат во ширеwето на примитивизам и невкус: универзитески „звани~ен” фонт е некаква лоша верзија на старословенско писмо кое се трупа и кај што треба и кај што не треба, а многу повеќе, се разбира, каде што не треба; „редовен корисник” на тој фонт е и партијата ВМРО-ДПМНЕ), овојпат во Маргина решивме малку да се задржиме на типографијата (правеwето букви, „фонтови”) и да ви претставиме двајца веќе славни типографи- дизајнери, Дејвид Карсон и Фрир-Џонс, коишто зна~ајно ги поместија границите на она што зна~и графи~ки дизајн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Пред заминување, кога двајцата веќе беа простум, Деница покажа на книгата што стоеше најгоре, во платнената торба, во која имаше неколку тетра сокови, парче кашкавал, маслинки и овошје, подвлекувајќи го насловот со бавно лизгање на показалецот по изветвената корица.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Извини, - ми вели. - Ништо, ништо, - ѝ велам јас и седнувам на столот крај кујнската маса така што двајцата веќе ни лук јале ни лук мирисале.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога стана свесен за тоа дека таа тоа име пречесто го повторува, веќе знаеше дека тие двајцата веќе не се тоа што беа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сеедно. Меѓу нас двајцата веќе нема никаква врска.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се слуша, веднаш не се знае од која насока, некакво чудно квичење и никој од двајцата веќе не знае дали кон нив се доближува ѕвер со човечка болка во кучешка душа или човек со тага на пес во грлото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зад него се слушало од некоја грмушка офкање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но оние двајца веќе се слеале со мракот на далечината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога прв пат седнува, кога прв пат ги прима сите нив, а најпрвин дечињата на Танаскоица, Пелагија го подотворува своето лице со некоја далечна светлина и тие двајцата веќе знаат дека можат да ѝ дозволат да се врати во одајчето на Димостен каде што сѐ е доведено во ред.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сеедно. Меѓу нас двајца веќе нема никаква врска. Не прашува ништо. Не моли.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја љубеше нежно, полека, со занес за кој, во овој крајно забавен филм, двајцата веќе не знаеа за постоењето на стварноста.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога јас веќе бев на тротоарот и практично можев да ја кренам главата, тие двајцата веќе беа свртени со грб еден кон друг, и со тоа и кон мене, разделувајќи се.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)