И кога ги прашаше како си поминуваат во училиштето, и двајцата не можеа да се нафалат колку многу Крсте Попов знае и сѐ што знае им кажува само ним.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како пред нив да стоеше безвременска црта која двајцата не смееја да ја поминат.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И двајцата не веруваа во чудеса, зато што усрдно го призиваа Бога, а тој ниеднаш не им се јави; ги учеа семинаристите на чудесата на пресвета Богородица, но сами не веруваа во нив.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Стражаровото лице е замрзнато во маската на мирна рамнодушност. И двајцата не мислат на тоа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Признај го моето, зашто друг излез и решение нема“ - говореа нивните погледи. А тоа и двајцата не го признаваа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но, овие двајца не знаат за расипаност. И таа нивна чистота ја смекнува строгоста на претседателот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Гледаше пред своите чевли сѐ додека еден од оние двајца не го стисна со лакот под ребра.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Дека може сѐ да биде сведено на ловењето и дека ниеден од другите двајца не можел да види како тој не беше во состојба да докрепи пред малку.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
- Ќе го стреламе, вели едниот. Другите двајца не велат ништо. Одобруваат со молчење.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А тоа е затоа што и тие двајцата не можат да се замислат одделно.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)