Подготовките околу веридбата течеа паралелно во двете семејства.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Никогаш немаше кавга меѓу нивните две семејства, напротив, само слога.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ако не заминеш, брате, тогаш Мајка нека биде меѓу двете семејства. Така се согласија.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)