Ќе ви го прочитам... Да, првите две страници се нечитливи.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
„Мислиш на Билга Планина?“, реков јас. „За тоа Никола споменува во последните две страници од спомените.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во последните две страници од спомените на Никола Поцо што ги прочитав најпосле, тој кажува, некако со отров, дека Кочовите му го убиле посвојчето Григура“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Среде албумот, притиснат меѓу две страници, имаше некогашен разнобоен цвет, обезличен од времето кој сведочеше за среќните мигови во нивната љубов.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Двете страници, најубавите беа во средината на книгата...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ја отворив нестрпливо фасциклата. Забележав две страници со црно отчукан текст. Прелетав брзо со погледот.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Се разбиравме. Една и пол. До две страници.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)