бара (гл.) - во (предл.)

Кога телото станува материјална потпора, субјект, содржина на уметноста, тоа ја задржува можноста да ги измени детерминираните и фиксни односи коишто некогашниот објективен статус на уметноста ги бараше во играта на субјективитети поставени и емитирани со телесни гестови, структури и односи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беспримерното постигнување на телото... во уметноста е визуелизирање на постојано изменливи, меѓусебно признавачки релации на моќ и потреба, внатре во измените на односот субјект/објект.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпрво како единка, утехата ја бараш во себе, поврзувајќи се со природата чии дел си ти, или со религијата- нашето православно Тројство: Отецот, Синот и Светиот Дух!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да се бара во оваа доба, беше бесмислено.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој татко го бараше во плевнава моја...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не се сакаше таков, бараше во себе сили да ѝ се противстави на таа зачмаеност, но не успеваше да ги најде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што луѓе се тие, професорите? Што бараат во неговата планина? За арно или за лошо?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Моите нема да стигнат толку брзо - бараше во себе сили, бараше причини што ќе му ја вратат цврстината и решителноста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А сега? Од каде идеш? - Од Маврово. - Од Маврово? Што цацко си барал во Маврово?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сега посака директно да налета на Даниел, некаде надвор на теренот, и да го реши тоа што е можно поскоро на отворен постор, под небо, наместо да го бара во длабочините на оваа цементна крипта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вознемирените очи на Рози бараа во лицето на Кети да најдат знак дека она што Милан го зборуваше се само фантазии на еден старец, но во благородното лице на Кети, во нејзините очи, прочита потврдување на сето она што го кажуваше Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едно е кога Ван Гог, Гоген, Хемингвеј или Модилјани мотивот го бараат во долгите патувања во далечните, незнајни и егзотични земји и мориња а сосема друго е кога инспиративната материја се бара во психеделичкиот фактор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нашиот соговорник не е од оние писатели кои би флертувале со философски приказни, барајќи во нив паразитска шанса за личен прилог.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност обратно, во смело самоекспонирање Енценсбергер инсистираше не само на родовата разлика туку и на жанровскиот примат на литературниот текст, особено при споредбата со тестаментарното пишување на философите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А желката Поповиќ влегуваше бурно како војник во училницата, киваше и бараше во хор да ги повторуваме последните зборови на убиениот крал: - Чувајте ми ја Југославија!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Човекот е мравка, му рече Баждар и поудобно се намести во седиштето барајќи во џеб цигара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Веруваше дека само разумот може да ги урне илузиите, и своите претходници ги бараше во сите оние кои повеќе му верувале на разумот отколку на религиозните догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден млад човек забодува игли во своите прсти, ја корне својата коса, ги гребе своите образи, удира со главата од ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои тоа го бараат во болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Би било несериозно причините да ги бараме во личноста на авторот, то ест надвор од книжевното дело: довербата просто мора да произлегува од текстот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Русинката Ксенија Драгунска,театролог и драмски автор, идеалот на драмскиот текст го бара во отсуството на текстот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Калуѓерски долгиот врат на недоопијанетиот Лазар Аргиров се танчел. Усните безгласно му се движеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Те барав во мугрите на утрото во зракот на зајдисонцето во празните ходници на животот во цутот на црвениот јоргован...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Инспекторот на противпожарната заштита усрдно бараше во куќата барем едно аголче, што ќе претставуваше опасност во однос на противпожарната заштита, но во тој поглед сѐ беше добро.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Повремено одреден тип маниристи се покажуваат без прикривање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И, штом го добиеше исцрпниот одговор, заминуваше натаму. okno.mk 171
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Освен тоа не постои општ метод за изнаоѓање на минимален програм кој симулира некоја дадена група на податоци како што тоа се бара во определбата на алгоритамската сложеност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не само што признаваат дека задоволувањето го бараат во самопроизведените слики - соништата на вЉубените стануваат порочни.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој и сега потропа, тоа некој од него бараше пристан, бараше колку може побргу да му ја отвори вратата, инаку што друго би барал во таа ноќ на неговата врата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бараше во себе нешто, што би можел да им рече, за да ја прекине таа напнатост, но ниеднаш не изнајде ништо. И неусетно стануваше нервозен од тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега на место во еден, иглата треба да ја барам во неколку стога.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бараше во секое „ќоше“ каде што може да се остави нешто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нејзината слабост е во тоа, да ја бара во тебе утехата на разбудената грешна совест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но што бараат во црквите ни?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Очите, едното бледосино, другото зеленикаво, бараат во огледалото еден друг, некогаш славен лик.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го барам во постелата, до мене, пак го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко беше за тоа да се трага по примирје меѓу јазиците, а Климент Камилски бараше во тоа примирје репарација на штетите, односно отстранување на зборовите со опасна конотација за потомците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Прашања безброј! Одговорот требаше да го бараат во секој збор, замислувајќи го како живо суштество, со свое раѓање, живот и исчезнување!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Само одвреме-навреме некој некого бараше во сонот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Надвор во густата безживотна бара лежеше ничкосан на една страна коњот и самиот безживотен: здрвени нозе, забуцана муцка в кал, а на црвеното чело чавка со кокетно накривена глава се бара во огледалото на лилавата зеница.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нивната свршеница стануваше ноќе и бараше во нечисти чинии нешто за јадење, потоа, сета крцкава и испотена, се обидуваше да се намести крај Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Отец Симеон бараше во познато лице нешто, брчка или боја, грч некој, што ќе го откриеше сеќавањето на нивниот последен разговор.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бараше во себе омраза за браќата Крловец, најде само чувство на своја виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги криеше очите и ги бараше во белата триаголна торба темните очила за да може да го погледне.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако за денешниот дизајн треба да постои некаков вид општ, присутен узор, тогаш можеби би можеле да го бараме во микроелектрониката.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Аргументите што се во основа на уверувањето дека ИСТОЧНИОТ МОДЕРНИЗАМ е заробен во мразот на Сибир, треба да се бараат во методологијата на КОМУНИСТИЧКИОТ ЕКСПЕРИМЕНТ.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бев така предодреден да ги барам во животот моите сопатници во егзилот за кои немаше враќање...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во целиот преостанат дел од животот длабоко во мојата свест одекнуваше синтагмата - нема враќање од егзил, нема враќање од егзил, нема враќање од егзил!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секогаш се бараме во некакви небиднини, несоници, во разни прегрешенија мудроста нѐ збудалува, милоста е дар кој најретко го даруваме, богатството на ближниот е наша потреба, и туѓото лицемерие е секогаш поголемо од нашето, а ние невини, насмеани пред сѐ ново и неразбирливо, измешано со надежта на новите намери, го мериме преостанатото време за воскресение.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Оттука, причините за незадоволителната заштита на работниците од страна на Инспекторатот на трудот не можат да се бараат во неповолните одредби на овој закон.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Како да бараа во веселиот израз на лицето на ќерката, одговор на прашањето - што е тоа што така одненадеж ја доведе во мајкиното огниште? Сама, без мажот, со малиот син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но бидејќи тешко му одеше, излезот го бараше во вулканите: со нивна помош сакаше да го реши потфатот, зашто вулканите се тие што ја создале живата материја на земјата; тие ги имаат сите потребни неоргански состојци за тоа: амонијак, метан, водород, цијановодород, јаглендиоксид и други, од чии соединенија, под дејство на висока температура и со присуство на водена пареа, се создаваат органски молекули, се постигнува синтеза на аминокиселини, нуклеински киселини, белковини и други потребни молекули за создавање на жива материја.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дедот Ристе веќе си ја знае должноста: — Ами, ете виа побратимите си загубиле некое шилеже, та дојдоа да го бараат во Рожден, белки е заодено со некои нашинцки овци; токо, земи си столче и седни, вали а борината, и така невестата Менка треба да прошета по дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оние вторите закрила бараат во малата цвеќарница на аголот помеѓу шестата авенија и деветтата улица, знаејќи дека човештвото се дели на оние што прават пуф-пант и оние што прават фрит-фрит-фрит.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Го бараше во книгите и Татковото цариградско вре­ме, кога не биле заедно, ги бараше причините на историското и пресвртно заминување од родниот крај, ги бараше нереализираните дестинации на Татковиот егзил коишто само ги замислувал, но никогаш не се осмелувал да ѝ ги каже пред тие да втасаат, да бидат зрели за реализирање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка си живееше со реликвиите на својата мала балканска митологија којашто Татко, на еден друг начин, ја бараше во своите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Нѐ осудија спасот да го бараме во заминувањето!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А тој, додека таа, со бледо конче на насмевка, со една незабележаливост на усните, безживотно му ја подаде раката, ја испитуваше со поглед, бараше во што е изменентоста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Патрола“, рече и продолжи да бара во себе и да се сеќава.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тој никому зло не беше сторил, како илјадници негови соземјани, па спасот од смртта го бараше во бегството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тие се наде­ваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Добро, добро - побрзав да дообјаснам - го поставив споредново прашање, инаку никогаш не сум ги сфаќал приказните како празни досетки, отсекогаш сметам дека нивните вистински објаснувања треба да се бараат во животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зашто, додека го бараат во кујната, Зоки се наоѓа во спалната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
(Влегува Велков.) ВЕЛКОВ: Добро утро ефенди Кајмакам. Уште сте овде. Ве барав во уќуматот. Ве чекаат многу луѓе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дури и покрај порастот на тензиите во Европа и заинтересираноста на САД при крајот на 1930 год. за појавата на фашизмот, од легациите се бараше да бидат само пасивни посматрачи на локалните настани и политики (иако поголема активност и поголемо внимание се барало во однос на меѓународните настани), бидејќи таквите локални политички настани не беа од интерес за нивните претпоставени во Стејт департментот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Незнам дали и тој ме бараше во темните ноќи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се бега некаде, барам во друга земја да ме префрлат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме барал во дуќанот каде што работев, но таму не ме нашол затоа што тој ден ми беше слободен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А, пак, да знаеше што барав во неговата фиока, мислам дека можеше навистина да ме удави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)