бара (гл.) - на (предл.)

Ќе ѝ барам на етрва ми да ми покаже кој шеј каде стои и ќе разбера сѐ што има!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еве, сега те барам на гробиштата кај Лавот на два-три еленски скока од твојата куќа во тишината на улицата Фуад Минџиќ.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И тргна од бег до бег да бара на заем од кого пет, од кого десет лири, лажејќи секаде, дека купил нива на Чанишко и треба утре да му ја доплати за да го земе сенетот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, кажи побратиме, ќе ми бидеш ли дружина или да барам на друго место? — отворено излезе сега Толе пред Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами, ете до каде: да те слушнам колку пари ќе му бараш на чифлигот... — го потсети Јован.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со цел Витгенштајн да се предизвика во овој случај, доволно е да се постави прашањето: бидејќи се бара на објаснувањето да му дојде крајот, зошто да му се стави крај во мистеријата на тоа како почетникот успева да постапува на начин кој фактички се согласува со практиките на заедницата, попрво одошто тоа да се стори со помош на достапниот и добро познат комплекс од психолошки концепти кои пружаат толку моќна мрежа на дескрипција и предвидување?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Истегнувајќи се на креветот, замислував како ме чека личноста од запишаната средба на листата со обврски во факултетско бифе, и можеби ќе ме бара на телефон без батерија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Ме познавате? Ако не ме познавате, како што и јас не ве познавам, што барате на мојата маса, зошто ви е мојата близина? Всушност: што барате од мене?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Слегов во полето по умори и гори по талкање низ облаци по занеси и призраци пусти стапките топли ги барам на тие далечни зори штом идеа зарудени од шамаците густи.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Подоцна во циркусот научив дека сите циркуски ѕвезди бараат на тренингот, освен учесниците во точката и аѓутантот да нема никој друг, особено не во публиката; редовно се случува да им падне концентрацијата ако има макар и две очи во темнината што ги гледаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Што бараш на Чукарот? - Одам потаму. - рече Бојан. - Потаму! - се изненади старецот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Перипелицина почна да ја бара на клавирот, а Елизабета Вајкер веќе наглавува со виолината, ги нагласува поубавите места од песната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го закопавме со ордените на Тито, часовникот со синџирче, лулето, паричникот и руската шубара што сѐ уште ја барам на закачалката во станот во Ѓорче Петров, последниот дом што дедо ни не го доби од Сојузот на борците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Поетот не успевајќи да му се наложи на другиот предел, барајќи одговор од историјата и разбирајќи дека таа не може да биде компензација за изгубената земја, одговорот ќе продолжи да го бара на неизвесните патишта на универзалниот егзил, на некој можен премин на минливоста, на премин меѓу материјалното и метафизичкото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во својата медитеранска екстаза, како некогаш Албер Ками, Дарвиш ќе потврди дека јазикот и метафората не се доволни на пределот да му се наложи друг предел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев видел веќе многу како си одат, бродови и патници... едра... пареи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сѐ се гледаше, сите рампи, осветлените докови... светлата на бродовите кои поминуваа... големата игра во сите бои... како точки кои се бараат на дното на црнилото...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- А онаа слика од Неткова, она „Есенско цвеќе“. Што бара на паркетот? Кој ја фрлил? - прашав вознемирен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)