Во такви услови, правењето на културно списание кое држи до некаква си компатибилност со светските културни случувања, и кое не е само одвратна локална збирштина на паланечки трубадури што така, будалесто безглаво, ќе заталкаат и во 21 век од своите деветнаесетовековни собички на еден елегичен националромантизам - е прилично деликатна работа која бара барем толку идеализам и романтизам колку што имало во вистинскиот 19 век, кога публиката (на Маларме, на пример) се броела на прстите од рацете. 4 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Сега, навистина, дотаму одат на свој трошок, но кога ќе стасаат до харачарите, нели и за нив самите си бараат барем по две аспри?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Тој и седнувањето за јадење не го сакаше, зашто тоа бараше барем за момент да биде мирен.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Јас сум голорак и оѕверено и преплашено се движам меѓу тие остри раздижени сабји барајќи барем неколкумина други ненаоружани за членови на мојот Форум за човекови права, но очигледно им пречам на луѓето со мечевите.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)