бев (гл.) - стави (гл.)

Ноќта пред да заспијам, слушнав мошолење на дожд на ламарината што беше ставена на дел од покривот што се наднесуваше над балконот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Иако од сношти, и по возот и дома, не беше ставил в уста ни залак и не беше сетил на јазикот ни голтка, сега не чувствуваше глад туку само жед.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој си го беше облекол свечениот костум, си ја беше ставил и сивата паларија, со новата светла кордела.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си ја беше ставил и вратоврската.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги фрли во кошот за хартија во кој одамна не беше ставил ништо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Крај таратурот, му беше ставила и чашка со неколку голтки мастика, побелена од водата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да, сосема непромислено бев повел војна за некоја правдина, за некаква одговорност на видни поединци во остворувањето на идеалите што ги бевме ставиле толку лесно на хартија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најтажното во случајот со Басотова беше дека со нејзиното повлекување од обвинението алката беше скината, а без неа, без таа алка, барем во овој јасен случај, не можеше да се затвори синџирот на самоволието, алчноста и другите несреќи кои за волја на вистината и не беа почнале ниту пак завршија со случајот на Басотови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Логотетот изгледаше страшно. На искушение големо беше ставен од мудрите зборови на Филозофот, но се боеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас, во тој миг решив да му го вратам она што беше негово, а што го бев ставила во џебот уште по телефонскиот разговор, кога Јан рече дека доаѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На асталот во трпезаријата секогаш имаше беспрекорно чист бел чаршав и салветки кои беа ставени во специјални држачи направени од сребро и коишто имаа форма на мали обрачи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сите камиони прво беа ставени на располагање на боречкиот состав.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ова?,“ праша Ана и подигна една книга, приближувајќи ја до очите на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ана ми го подаде доминото, и јас го спуштив во кутијата покрај мене, во која на голем куп беа ставени книги, сувенири, дребулии кои требаше да бидат фрлени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една мајка со ужаснување ја погледна неговата, кога тој, додуша сосема свесно, на двете кукли кои некој ги беше ставил во брачен кревет, како да се маж и жена, им додаде уште една, речиси андрогина, целата искубана и рамна, поставувајќи ја опчекорена над ’машкото’.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Калето под западната страна е засечен со голем нож земјата е жолта и врз неа ништо не расте ама под тој засек во пеесетипрвата бегалците кои нагрвалија од Војводина најдоа една голема куќа што ги заплашуваше со својата грмадност ама имаше ѕидови од тули една или две бетонски плочи што не одеа од крај накрај и тие што успеаја да се напикаат во неа беа спастрени од ветровите што дуваа од кај француските гробишта оти удираа во калето поминуваа врз куќата долу во засекот поминуваа преку реката и им ги мрсеа косите на луѓето во уличките околу плоштадот оти тие во своите влакнести гради донесоа други ветрови и јас кога прв пат дојдов да го барам братучедот кој садеше дрвца по падините на водно со страв влегов во отскриените делови на куќата низ отворот од источната страна се обидов да влезам и ги видов диреците бетонските диреци се губеа во темницата и којзнае дали таму потпираа нешто и освен што слушнав многу гласови не успеав никого да видам само претчувстував како срцето сака да ми избега па избегав јас назад по патчето што го следеше насипот од песок од врби од магарешки трн крпи гуми стари опинци и вјасајќи така во песокот завидов тројца за кои не знам дали беа запретани во неа или таа поминуваше преку нив преку старецот со долга коса и брада виткана во тркалца реку буштравата туфка за која во истиот миг сфатив дека е дете кое му лежеше преку нозете и преку младичот за кој не знам дали му седеше на раката на старецот дали само главата му беше ставена врз неа како врз перница или пак навистина само горниот дел му се подаваше од песокот и незаинтересирано фрлаше камчиња во водата и којзнае зошто јас потрчав по насипот не обѕрнувајќи се и кај театарот ја скокнав реката по дрвеното мовче нурнав во уличињата околу офицерскиот и после не знам што стана се задржав негде низ град или се вратив во предградието на насипот okno.mk 59
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Спроти леглото на Арсо беше ставен уште еден одар со сламарник и перница и нова поголема стомна до одарот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А тој беше ставен меѓу острите воденички камења на мајката и жената.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Одолеа на сите напади, сплетки и интриги. А на оние, кои живееја од озборувања, одамна им беше ставила црта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гитарата беше ставена во торба направена од зелена патка, а ако го сфатите ова значење, веднаш ќе ви текне дека Сем Галовеј беше Последниот од трубадурите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што точно зацутело од нив, не е сосема јасно – можете да бидете прилично сигурни дека тоа не е некој меч: можеби било гудалото, или шпагетите замотани околу виљушката, или нечија женска марама.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој го направи - и ќе го направеше сеедно, дури и никогаш да не го беше ставил перото врз хартијата - основниот престап што ги содржеше сите други во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со развојот на телевизијата и со техничкиот напредок кој овозможи истовремен прием и емитување на истиот апарат, на приватниот живот на луѓето му беше ставен крај.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Марксовата визија за царството на слободата преку митот за преодниот период беше ставена во служба на обезбедувањето поддршка за Лениновата диктатура „на пролетаријатот“.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На адресата што ја беше ставил на ковертот од писмото, што ѝ го донесе Наде во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во налети доаѓаше од северната страна, удираше во кувертите, во вреќите, во хартиите што му беа ставени како препрека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Игор Лозински си беше ставил за задача со својата колекција да го фиксира континуитетот на животот во Езерото, низ доминантните претставници на флората и фауната, подлежна на измени и исчезнувања.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Среде отворените книги, мапи, цртежи на јагулите, беше ставена мајчината вазна со Игоровото цвеќе што растеше крај Езерото, со свежа миризма и покрај доцната есен.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А погледот ѝ запре врз книгите што Татко ги беше ставил на страна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мисијата на нашата театарско-писателска делегација се очекуваше да успее, макар што патувањата од овој вид беа ставани под лупа, пред сѐ поради отпорната граница – ѕид помеѓу двете соседни земји и тешкото покревање на силите што требаше искрено да ги нормализираат односите помеѓу двете земји.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Колку малку време мина, а народот беше ставен во искушението на навидум последното преобраќање во комунистичката религија...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Откако сѐ беше ставено на своето место, дури и малку сон во нивните снаги додека се одомораа во нивните кревети, зајдисонцето освен што донесе освежување, најпрво пред вратничето го истопори целото семејство на Пена и на Танаско.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)