Тоа А.А., добро го знаеше, и затоа како да беше артист со две улоги, со двојна личност, при што едната (партиската) ја потиснуваше природната, сопствената.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Беше артист, партизан, беше ранет, умираше.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)