бев (гл.) - место (имн.)

На крајот, сите добија награди, па и „Мањифико“, но повеќе како израз на гостопримство, а не поради успехот што го постигна на балканијадата, на која, очигледно, на „Мањифико“ не му беше местото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа беше место без темнина: сега сфати зошто О'Брајан изгледаше како да ја препозна алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше место исполнето со врева и смрдеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие беа некаде долу, во некакво подземно место - на дното на некој бунар, на пример, или во многу длабок гроб - но тоа беше место кое, веќе далеку под него, и самото се спушташе удолу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш не бев предобра ученичка, затоа што училиштето не беше место во кое ги пронаоѓав своите интереси.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беше местото каде се пронаоѓав, каде ги гледав своите исполнети соништа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Токму трпезите беа местата каде што двете домаќинки се обидуваа да го привлечат Томо на своја страна, или да му го перат мозокот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Под веѓите ѝ се криеја два кладенца, два камелеони што ја менуваа бојата. Најчесто беа зелени. Беа место за одмор на многу туѓи очи. Крупни и моќни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не можела да згреши, ова беше местото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Куќарката беше местото каде гардистот вооружен со пушка му кажа на Александар да го почека својот школски другар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И Змејко не еднаш можеше да види, додека шетаа по оние големи дуќани и додека разгледуваа сѐ што имаше таму, како една рака се изделува од нивната китка и посега таму, каде што не ѝ беше местото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој навистина згрешил кога одбил да замине во духовниот свет бидејќи ми е познато дека добил таква понуда кога се возобновуваше нашата црква.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нејсе, јас искрено сметав дека не му беше местото помеѓу нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)