Тоа беа мигови на силна, метафизичка слабост кога душевната болка го достигнува својот пароксизам.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Беа мигови на нова катарза кои Мајка сигурно ќе ги означеше со нејзината пословична синтеза: (Албанија, педа земја, го крена светот на нозе!) Shqipëria një pëllëmbë e ngriti botën në këmbë!
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Потоа се беше миг: Србин почна да доаѓа на себе што станало кога сите се собраа подолу да го вадат војникот што стеблото го поплати.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Сега беше мигот да проговори за мајката Евдокија од Прилеп, ама кадрото на Димостен во неа ја врати во рамната Војводина.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Јас само ќе додадам дека тоа беа мигови кога ноќта ги истури зборовите што ги беа смислиле суштествата од високите гранки, додека Борис Стојчев, или поточно соред Катерина привидот од неговата сенка, шеташе по мермерните плочки што ја оградуваа фонтаната и се ѕвереше угоре, во крошната, од која еден по еден се јавуваа гласовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)