Сѐ што се однесуваше на Ориентот и на магијата беше многу модерно, и тоа беше начин да се побегне некаде.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сепак, за творец на хепенингот се смета Алан Капров, еден од уметниците кои учествуваа во работата на Кејџовата класа во New School For Social Research (1958...).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сличноста на материјалите, во овој случај, се должи помалку на непосредното влијание отколку на сличноста на процесите на авто-идентификација.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сето тоа го правеа божем за да го фатат убиецот, кој всушност не постоеше, зашто Пената не беше убиен, си умрел сам, му пукнал дувот, а во стварноста тоа им беше начин да ги натераат жителите на Потковицата да влезат во колектив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоа беше начинот на кој го прифаќаше и го продлабочуваше балканското пријателство, остануваше докрај солидарен со него, верувајќи дека со здружените библиотеки ќе променат нешто на Балканот.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Не, оти тоа за тебе беше начин на живеење.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
„Круме Волнаровски е во затвор, можеш ли да сфатиш?!“ ме праша Ема како да се прашува себеси.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Во Англија тој жанр е составен дел од литературата, и таму не беше тешко да се добие Донат или било кој актер.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Тоа беше начин тоа да се претстави од гледиштето на главната хероина: таа никогаш не знае каде се наоѓа г-ѓата Денверс и со тоа сѐ е пострашно; да се види г-ѓата Денверс како оди, тоа би ја направило похумана.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Злобниците велат дека ова беше начин да се бркаат женски и дека ако некои момци не се истетовирале, никогаш немало да успеат да се оженат.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Изложбата што ја спомнуваш беше начин да се одлучи: остануваш овде или не.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
(Тоа беше начин на кој тие разговараа за работата - грижливи прашања за тривијални работи).
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Бидејќи тоа беше начин на Африка да ѝ се дозволи да влезе.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Ете, тоа беше начинот на кој ми ги беше упатила прашањата, или поточно нејзиното гледање на проблемот што најмногу ја измачуваше.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Патем, само за да појаснам, секое поставено прашање таа го проследуваше со по неколку можни одговори така што практично не оставаше никаков простор за некое додатно мислење.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тука, во Солун, тој беше начин на живеење. Во текот на овие посебно тешки месеци без Цви, таа уште повеќе се чувствуваше странец во овој град на кој маж ѝ му беше духовниот предводник, а нејзе најважната врска.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Или времето од осум години беше прекратко, или влијанието на Жешов, Виена и Берлин преголемо.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)