ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Што е подосадно од Марсел Дишан?

Неуспехот беше дозволен.

Тоа не беше пат напред.

- Долг беше патот до Беласица... мачно беше барањето низ сосечените - уште помачно да ги препознаеш - најмачно врз нив да грамадиш камења со нокти корнати... грамадата ем да им тежи, ем да ги заштити од мршојадите... ем да ја поткрене Беласица кон небото стежнато... три камени грамади - а јас премален, обессилен, душа заизлегла - ама ми дојде мисла - Ме чекаш, Ѕвездо моја, од небески висини за мене падната...

Чуден беше патот на овој голем војник и државник во своето време.

Молчејќи слегуваме на напуштениот друм и пеш го поминуваме патот што некогаш беше пат на разделба.

Еден беше патот за спас – Кулата - и сите таму трчаа.

Во тој пекол најпосле го видов сиот наш несреќен живот, војната, темните војски, познатите и непознатите мртви по полињата, по патиштата, по војничките камиони, покриени со шаторско крило, мислевме дека спијат, будали дечишта што крадевме бомби по војничките камиони; потоа пред очи ти е домот, тажната смрт на ѕвонарот, добрата мајка Верна Јаковлеска, стрикото Лентеноски, неколкуте ошумоглавени бегалци, татенцето, неговата црна судбина, другарката Оливера Срезоска, старо, несреќно девојче, нашите кутри учители и воспитувачи, Трифун Трифуноски, неговата болна, темна душа, благородна, светла, о, се колнам, тоа беше патот што водеше кон Сентерлевиот рид.

Тоа беше пат кој сам од себе се роди од хаосот: Огледало, отворено пред неговите очи, кое јасно го покажуваше вртежот на компасот во сите можни правци, пулсирајќи во ритамот на сончевината.

Тоа беше патот по кој требаше да се оди, а тој тежеше со сета своја човечка – земска тежина.

Тоа беше патот до кој требаше да се стигне, но до неговото платно водеше првиот пат – работ на маглата.