Гледав во цртежот, а потоа погледнав во Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Кога ги раздиплив картоните меѓу кој лежеше акварелот, кога го извадив на дневна светлина, забележав оти тоа не беше портретот со лузни, темен и оскбен, тоа не беше ликата на остарената, грешна и гнилежна Ангелина, туку во боите сјаеше ангелско лице, онакво какво таа го посакувала во молитвите упатени до Троичниот Бог и Пресвета Богородица.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тоа беше портрет што со молив го имаше направено неговиот татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)