Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тогаш се уште немаше телевизори и автомобилите беа реткост.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Знаев да научам перфектно ако нешто ме интересираше, но за жал тоа беше реткост.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Ме погоди бидејќи го доживеав како израз на некое нетрпение на какво што од неа не бев навикнал. Ова беше реткост. Но, требаше да се одбранам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Уште како средношколец, дивеел по нашите улици со најновите автомобили, кои во тоа време, некаде 60-тите години, беа реткост во нашава државичка, па дијаната се сметаше за врвно достигнување во технолошките процеси.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Оковани во прангите, со белегзиите на рацете и синџирите на гушите, ги помина неколку јаничари низ Стамбол но тука не предизвикаа некое големо љубопитство кај луѓето низ чаршијата, бидејќи вакви појави во Стамбол не беа реткост како во малите гратчиња во провинциите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тоа беше наш договор едната да ја разбуди другата кога ќе фати миг на тишина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Понекогаш во ноќта ме будеше гласот на Клара: „Буди се, тишина е!”, понекогаш, кога се будев ноќе, ако од никаде не се слушаше ништо, а тоа беше реткост, ѝ велев на Клара: „Буди се, тишина е!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сѐ што правеше Дукле за да ослаби, не помагаше; Кала како да се гордееше што беше толку дебела, што беше реткост, исклучок во селото; при исфрлувања на секое кило од себе, се плашеше да не тргне надолу, па да не знае што да ѝ направи на кожата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)